"Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα"
Διαβάστε την ιστορία μου στο thebluez.gr
https://thebluez.gr/damon-hellway-saga-te-epta-thanasima-amartimata
"...Κάρφωσε το βλέμμα του στα σκοτεινά παράθυρα. Κι όμως, πίσω από αυτά, υπήρχαν άνθρωποι, που δεν μπορούσαν να τον δουν, όπως αδυνατούσε να τους δει κι ο ίδιος. Κοίταξε γύρω του. Γνώριζε πως σε λίγο, θα αργούσε πολύ να ξαναδεί, κι έτσι προσπάθησε να φυλακίσει όσο περισσότερες εικόνες μπορούσε πίσω από τα βλέφαρά του. Επρόκειτο για ένα εστιατόριο, στο οποίο επικρατούσε απόλυτο σκοτάδι. Κανείς δεν μπορούσε να δει. Οι σερβιτόροι του ήταν τυφλοί. Από τότε που του είχε δώσει το διαφημιστικό φυλλάδιο με το κουπόνι για το δωρεάν δείπνο, εκείνος ο περίεργος άντρας με το μαύρο παπιγιόν, το μπορντό γιλέκο και τα ολόχρυσα δόντια, δεν μπορούσε να το βγάλει από το μυαλό του...
...Πριν προλάβει να αντιδράσει, του το είχε τραβήξει. Στη συνέχεια τον ακούμπησε στον ώμο. Ο Μάντοξ δεν μπορούσε να καταλάβει αν έφταιγαν οι αισθήσεις του που είχαν οξυνθεί για να αναπληρώσουν την όραση που είχε πέσει σε χειμερία νάρκη προς στιγμήν, αλλά αν και φορούσε χοντρό πουλόβερ, ένιωσε ότι το άγγιγμά του ήταν παγωμένο. Άρχισε να προχωρά υπό την καθοδήγηση του άντρα...
...Μόλις κατάπιε, η ζεστασιά απλώθηκε σε όλο του το κορμί. Το ήπιε μονορούφι. Οι αισθήσεις του άρχισαν να χαλαρώνουν και οι φωνές, να ακούγονται πιο δυνατά. Μαζί με τις φωνές, άκουγε πιάτα και πιρούνια να κροταλίζουν, ποτά να γεμίζουν τα ποτήρια, σύρσιμο από καρέκλες, ποτήρια να πέφτουν πάνω στο τραπέζι ενώ το υγρό ξεχείλιζε και οι σταγόνες του έπεφταν στο πάτωμα, πόδια να κουνιούνται νευρικά, θρόισμα από φουστάνια. Και οι ομιλίες, οι ομιλίες ήταν πιο δυνατές, πιο… ξεκάθαρες. Μπορούσε να ξεχωρίσει κάποιες λέξεις που του φαίνονταν οικείες… περίεργα οικείες… Και μπορούσε να ξεχωρίσει κι έναν άλλο ήχο. Τον ήχο που κάνει η πένα, όταν γράφει σε μια περγαμηνή… μα ποιος έγραφε μέσα στο σκοτάδι;..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου