Lethargica: Στα Βάθη του Μυαλού

"Στα Βάθη του Μυαλού"

Διαβάστε την ιστορία μου στο thebluez.gr :

https://bit.ly/3LThdpH

[...] Μια μικρή κουκίδα φαινόταν από μακριά﮲ μια μικρή κουκίδα που έσερνε κάτι μαζί της, σταματούσε ανά διαστήματα και πλησίαζε σιγά σιγά προς το μέρος της. Ο ήχος δυνάμωνε. Τελικά διαπίστωσε πως δεν επρόκειτο για κουκίδα, αλλά για άνθρωπο: έναν άνθρωπο, που φορούσε μια ολόλευκη γυαλιστερή φόρμα κι ένα κόκκινο γυαλιστερό καπέλο. Εκείνο που έσερνε, έμοιαζε με μια μεγάλη, μαύρη ηλεκτρική σκούπα. Η Μέλοντι στένεψε το βλέμμα. Ο άντρας έκανε στάσεις σε διάφορα σημεία, οι πόρτες άνοιγαν διάπλατα κι εκείνος έστρεφε τη σκούπα προς τα μέσα. Εκείνη ρουφούσε κάτι που έμοιαζε με γκρίζο σύννεφο. Και τότε κατάλαβε. Όλος ο διάδρομος ήταν γεμάτος κελιά. Και ο άντρας, ρουφούσε αυτό που υπήρχε μέσα τους. Κοίταξε από την άλλη πλευρά. Τοίχος. Το κελί της ήταν το τελευταίο. Ο καθαριστής ολοένα και πλησίαζε. Σε λίγο θα ερχόταν το τέλος της [...]

[...] Ένιωσε την ακαταμάχητη ανάγκη να τη σφίξει στην αγκαλιά της. Και τότε, ένας διαπεραστικός πόνος της έσκισε τα σωθικά﮲ ένας πόνος, που δεν έμοιαζε με κανέναν άλλον﮲ ένας πόνος που θύμιζε λεπίδες που μπήγονταν σε κάθε σπιθαμή του κορμιού της. Πλημμύρισε με θλίψη, απέραντη θλίψη που έκανε τα δάκρυα να ξεχυθούν από τα μάτια της σαν κύματα από φουρτουνιασμένες θάλασσες [...]

[...] Η αντανάκλαση μιας κοπέλας με μαύρα εβένινα μαλλιά με μπούκλες, καστανά αμυγδαλωτά μάτια, αψεγάδιαστο δέρμα και λευκό σατέν νυχτικό, της ανταπέδωσε το βλέμμα. Ένα αχνό χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπό της, για να αντικατασταθεί σχεδόν αμέσως από μια έκφραση φρίκης. Το δέρμα της άρχισε να ραγίζει. Η εικόνα μπροστά της τρεμούλιασε. Οι μπούκλες λύθηκαν και μετατράπηκαν σε λιγδιασμένα σκοινιά. Τα χείλη της έσκασαν [...]

Φωτιές στον Ουρανό

"Φωτιές στον Ουρανό"

Διαβάστε την ιστορία μου στο thebluez.gr :

https://bit.ly/3wZKidX

[...] Ήταν εννιά χρονών όταν είδε εκείνο το περίεργο φως πάνω από την αλάνα και χωρίς δεύτερη σκέψη έτρεξε προς τα εκεί. Έψαξε τριγύρω, τη στιγμή που μερικά πεφταστέρια έσκιζαν με τις λάμψεις τους τον σκοτεινό ουρανό. Το μόνο που βρήκε, ήταν ένα μικρό, μεταλλικό, τετράγωνο κουτί με ένα φωτάκι που τρεμόπαιζε αδύναμα μέχρι που έσβησε τελείως. Το καταχώνιασε σε ένα συρτάρι και ξέχασε σχεδόν αμέσως την ύπαρξή του [...]

[...] Κοίταξε το κουτάκι πάνω στο γραφείο του. Το φωτάκι τρεμόπαιζε. Χωρίς να ξέρει γιατί, το έριξε στην τσέπη του. Διέρρηξε με ευκολία την πόρτα και βγήκε στον διάδρομο. Οι τρόφιμοι χοροπηδούσαν και κοπανούσαν τραπέζια και καρέκλες. Κανείς δεν του έδωσε σημασία. Κατέβηκε στο ισόγειο. Οι υπάλληλοι ήταν άφαντοι και τα έπιπλα αναποδογυρισμένα. Μάζεψε έναν σουγιά ανάμεσα από τα γυαλιά που ήταν σκορπισμένα στο πάτωμα και προχώρησε προς την έξοδο. Διέσχισε την αυλή. Πέρασε την καγκελόπορτα και βρέθηκε στον δρόμο.

Ένας ρακένδυτος άντρας που μονολογούσε τον σκούντησε κατά λάθος. Μόλις τον αντίκρισε, τον κοίταξε έντρομος.

«Εσύ!» Τον έπιασε από τον γιακά. Ο Κόντι τραβήχτηκε, αλλά εκείνος δεν χαλάρωσε τη λαβή του. «Εσύ!» επέμεινε. «Μόνο εσύ μπορείς να σβήσεις τις φωτιές από τον ουρανό!»

Ο Κόντι κατάφερε να απελευθερωθεί κι απομακρύνθηκε γρήγορα.

«Σε είδα στον ύπνο μου! Μόνο εσύ…»

Ένας εκκωφαντικός κρότος ακούστηκε. Ο άντρας σώπασε απότομα. Ο Κόντι δεν γύρισε να κοιτάξει [...] 

Damon HellWay Saga Part 18: Οι μουσικές καρέκλες

"Οι μουσικές καρέκλες"

Διαβάστε την ιστορία μου στο thebluez.gr

https://bit.ly/3t4Imj4

[...] Πήρε μια βαθιά ανάσα και κοίταξε προς το παράθυρο. Κανείς δεν την πίστευε όταν τους έλεγε για όσα έβλεπε να διαδραματίζονται τα βράδια σε εκείνο το χωράφι. Γι’ αυτούς, ήταν η τρελή, η σαλεμένη του χωριού που βούλιαζε σε φαντασιώσεις. Μάταια προσπαθούσε να τους πείσει για τις σκιές που απλώνονταν σαν δηλητήριο και γίνονταν όλο και πιο συμπαγείς με το πέρασμα του χρόνου. Μάταια προσπαθούσε να τους πείσει πως έπρεπε να κάνουν κάτι για να σταματήσουν το κακό που προσπαθούσε με κάθε τρόπο να εξαπλωθεί στο μικρό χωριό του Μέλβιλ. Κανείς δεν την έπαιρνε στα σοβαρά [...]

[...] Το ελαφρύ αεράκι, σήκωνε ένα σύννεφο σκόνης που δημιουργούσε ένα θολό πέπλο μπροστά από το δέντρο και τις καρέκλες, κάνοντας όποιον κοιτούσε προς τα εκεί, να μην είναι σίγουρος γι’ αυτό που στα αλήθεια έβλεπε. Ένας γέρος φάνηκε να πλησιάζει κουτσαίνοντας. Τα ψαρά, αχτένιστα μαλλιά του ανέμιζαν κάτω από το τρύπιο κασκέτο του, ενώ η ροζιασμένη μαγκούρα του χτυπούσε με δύναμη το χώμα καθώς στηριζόταν πάνω της. Πέρασε μέσα από το πέπλο της σκόνης και στάθηκε μπροστά στον κορμό. Κοίταξε τις καινούριες κουφάλες που είχαν εμφανιστεί και κούνησε το κεφάλι με αποδοκιμασία.

«Σε περίμενα» είπε ήρεμα με τα λιγοστά, κιτρινισμένα δόντια του να φαίνονται ξεκάθαρα.

Στράφηκε προς τα δεξιά του. Ένας άντρας με λευκά μαλλιά και δέρμα, καταγάλανα μάτια και μαύρη, μακριά καπαρντίνα στεκόταν ανέκφραστος. Έτεινε το χέρι προς το μέρος του και άνοιξε την παλάμη. Πάνω της, υπήρχε ένα ασημένιο κλειδί [...]

Damon HellWay Saga Part 17: Το Γράμμα στον Άγιο Βασίλη

"Το Γράμμα στον Άγιο Βασίλη"

Διαβάστε την ιστορία μου στο thebluez.gr

https://bit.ly/3wTjagx

[...] Το κέντρο είχε σχεδόν ερημώσει. Άλλη μια βραδιά που δούλευε ως αργά και έφευγε από τους τελευταίους. Έσφιξε τα χείλη. Πήρε τις επόμενες κυλιόμενες σκάλες. Του φάνηκε πως επιβράδυναν, ενώ έβγαζαν έναν περίεργο ήχο﮲ έναν ήχο που έμοιαζε με… ουρλιαχτό. Συνοφρυώθηκε. Την επόμενη στιγμή είχε φτάσει στο υπόγειο. Παραλίγο να σκοντάψει [...]

[...] «Τους είδες; Τους είδες. Έτσι δεν είναι; Είναι γύρω μας. Είναι παντού… Απλά δεν τους βλέπουμε. Απόψε όμως, απόψε είναι διαφορετικά… Απόψε γύρισαν» συνέχισε ο άντρας. «Γύρισαν για να αλλάξουν την ιστορία» [...]

[...] Eκείνη τη στιγμή, ένας νεαρός με κουκούλα σήκωσε το γράμμα.

«Προς τον Άγιο Βασίλη», έγραφε.

«Θέλω να το αλλάξω». Γύρισε πίσω του. Το μικρό κορίτσι, τον κοιτούσε ήρεμο. «Θέλω να αλλάξω το γράμμα», πρόσθεσε.

Ο νεαρός ένευσε. Η μικρή έβγαλε ένα άλλο από την τσέπη της και του το έδωσε. Εκείνος κατευθύνθηκε προς το ταχυδρομικό κουτί και το έριξε στη θυρίδα. Χαμογέλασε και μια ολόχρυση οδοντοστοιχία έλαμψε από άκρη σε άκρη μέσα στο στόμα του [...]

 

 

Το Παγωμένο Άγαλμα

Διαβάστε την ιστορία μου στο the weird side daily

https://weirdsides.com/arthra-istories/to-pagomeno-agalma/

[...] Ο μικρός Τζόσουα τράβηξε τη μητέρα του από το χέρι και άνοιξαν δρόμο ανάμεσα στο πλήθος. Έφτασαν μπροστά σε μια εξέδρα και το αγόρι κρεμάστηκε από τα κάγκελα, παρακολουθώντας έναν τύπο ντυμένο ξωτικό να βγάζει λόγο.

«Κυρίες και κύριοι, σήμερα είναι η τελευταία μέρα της όμορφης εκδήλωσής μας. Όποιο παιδάκι θέλει να έρθει, ώστε να φτιάξουμε το άγαλμά του από πάγο, να σηκώσει το χέρι του!» [...]

[...] Ο Τζόσουα κοίταξε γύρω του. Βρισκόταν σε μια μικρή, κατάλευκη, αίθουσα. Το πάτωμα και η οροφή, ήταν καλυμμένα με καθρέφτες. Στάθηκε για λίγο εκεί, και παρατήρησε τα πολλαπλά είδωλά του...

...Ένας άντρας τον πλησίασε. Φορούσε έναν μαύρο σκούφο με λευκή φούντα και μια γαλάζια, ολόσωμη, βελούδινη στολή με φουσκωτά μανίκια στους ώμους, κεντημένα χρυσά αστέρια και κόκκινη ζώνη. Δυο πράσινες χιονονιφάδες ήταν ζωγραφισμένες στα μάγουλά του. Έσκυψε προς το μέρος του [...]

Damon HellWay Saga Part 16: Oliver Twisted

"Oliver Twisted"

Διαβάστε την ιστορία μου στο thebluez.gr

https://thebluez.gr/damon-hellway-saga-oliver-twisted/

"...Άλλη μια εκτυφλωτική αστραπή και η Νάνσι, κατάφερε να κρύψει με κόπο ένα επιφώνημα τρόμου. Απέναντί της, στον τοίχο, εμφανίστηκε στιγμιαία ένα αγόρι﮲ ένα περίεργο αγόρι με μαύρα μαλλιά που θα ορκιζόταν ότι είχε – δεν ήξερε πώς- και γαλανά μάτια. Έβγαλε δειλά το χέρι της κάτω από το σεντόνι και άναψε το φως. Το δωμάτιο ήταν άδειο. Ξεφύσησε ανακουφισμένη...

...Προχωρούσε σε ένα σκοτεινό, στενό διάδρομο με πόρτες ορμητικά κλειστές. Τα βήματά της αντηχούσαν δυνατά μέσα στην απόλυτη ησυχία. Η αντανάκλασή της στο πάτωμα, περπατούσε μαζί της. Φορούσε ένα γκρι, μακρύ φόρεμα με κουμπιά στο μπροστινό μέρος, μια λευκή, φαρδιά κορδέλα στο κεφάλι και είχε τα μαλλιά της μαζεμένα σε κότσο στη βάση του αυχένα. Οι ψυχροί τοίχοι, δεξιά κι αριστερά της έμοιαζαν τόσο κοντά ο ένας με τον άλλον που της προκαλούσαν ασφυξία. Στάθηκε έξω από μια πόρτα, και κοίταξε μέσα από ένα παράθυρο με σιδερένια κάγκελα. Ένα μικρό αγόρι με μαύρα μαλλιά ήταν ξαπλωμένο σε ένα κρεβάτι με λευκά σεντόνια. Οι τοίχοι γύρω του, είχαν το ίδιο γκρίζο χρώμα με αυτούς που βρίσκονταν στον διάδρομο. Δίπλα στο κρεβάτι, υπήρχε μια ξεφτισμένη πολυθρόνα, και πάνω της ήταν καθισμένος ένας τεράστιος μπεζ αρκούδος, στραμμένος προς το αγόρι. Έκανε και πάλι να φύγει, όταν «έπιασε» μια κίνηση με την άκρη του ματιού της. Κοίταξε και πάλι από το παράθυρο. Ο αρκούδος, είχε γυρίσει προς το μέρος της..."

Damon HellWay Saga Part 15: BlueHour

Διαβάστε την ιστορία μου στο thebluez.gr

https://thebluez.gr/damon-hellway-saga-bluehour/

"...Προχώρησε προς το αμάξι του. Μπήκε μέσα, άνοιξε το παράθυρο και κοίταξε και πάλι το μήνυμα που είχε λάβει στο κινητό του. Έπρεπε να πάει στο χωριό Ντέθβιλ. Ανοιγόκλεισε γρήγορα τα μάτια του. Μέλβιλ. Το χωριό λεγόταν Μέλβιλ. Άναψε τη μηχανή. Σίγουρα θα είχε νυχτώσει για τα καλά μέχρι να φτάσει. Ξεκίνησε να οδηγεί...

...Ο Στάνκορ οδηγούσε. Είχε περάσει τουλάχιστον μία ώρα κι ακόμα δεν είχε νυχτώσει για τα καλά. Το γλυκό μπλε του ουρανού, συνέχιζε να τον συντροφεύει στη διαδρομή του. Η πρώτη πινακίδα για το χωριό στο οποίο κατευθυνόταν εμφανίστηκε αρκετά μέτρα μακριά του. “Ντέθβιλ”, έγραφε. Στένεψε το βλέμμα και δυνάμωσε τα φώτα του αυτοκινήτου. “Μέλβιλ”. Ετοιμαζόταν να ξεφυσήσει ανακουφισμένος, όταν ένα αυτοκίνητο που ερχόταν από το αντίθετο ρεύμα, του κόρναρε με μανία. Χαμήλωσε αμέσως τα φώτα κι αγνόησε τον νευριασμένο οδηγό που χειρονομούσε κι έβριζε ασύστολα. Συνέχισε να οδηγεί..."

Damon HellWay Saga Part 14: Νόρα

Διαβάστε την ιστορία μου στο thebluez.gr

https://thebluez.gr/damon-hellway-saga-nora

"...Η γυναίκα χώθηκε πίσω από ένα γραφείο που υπήρχε στην άκρη του διαδρόμου. Η Νόρα κοίταξε γύρω της. Οι τοίχοι, ήταν στολισμένοι με σκονισμένες παιδικές ζωγραφιές, που κάλυπταν τους σοβάδες που έπεφταν διαρκώς. Το πάτωμα είχε χώματα και σκόνη. Οι πόρτες των τάξεων ήταν ανοιχτές. Επικρατούσε μια σιωπή απόλυτη, που έδινε την εντύπωση πως είχε κλείσει όλο τον υπόλοιπο κόσμο απ’ έξω ενώ εκείνη βρισκόταν σε μια σαπουνόφουσκα, μέσα στην οποία δεν ακουγόταν ο παραμικρός ήχος...

Έφτασε δίπλα σε μια άδεια τάξη. Στάθηκε στο άνοιγμα της πόρτας και κοίταξε μέσα: παρατημένα θρανία, ξεχαρβαλωμένες καρέκλες, ένας σκονισμένος μαυροπίνακας και σπασμένα τζάμια στα παράθυρα. Ανατρίχιασε. Σταύρωσε τα χέρια κι έτριψε τα δάχτυλά της μεταξύ τους. Έριξε μια γρήγορη ματιά πίσω της. Η γυναίκα σημείωνε τα στοιχεία ενός ηλικιωμένου άντρα. Στράφηκε και πάλι προς το εσωτερικό της τάξης. Μπήκε μέσα και προχώρησε προς τον πίνακα. Πήρε μια κιμωλία, και δοκίμασε να γράψει πάνω στη σκονισμένη επιφάνειά του. Το μόνο που κατάφερε όμως, ήταν να κάνει έναν ανατριχιαστικό ήχο, που έμοιαζε με νύχια που τον έξυναν. Ένα ρίγος τη διαπέρασε. Πέταξε την κιμωλία στο πάτωμα. Έστρεψε την προσοχή της στο παράθυρο. Άρχισε να το πλησιάζει. Όσο πιο κοντά έφτανε, τόσο πιο πολύ χτυπούσε το πρόσωπό της ο παγωμένος αέρας. Από το σημείο που βρισκόταν, το μόνο που μπορούσε να δει, ήταν ο γκρίζος ουρανός. Πλησίασε ακόμα πιο πολύ. Τη στιγμή που ετοιμαζόταν να κοιτάξει κάτω από το παράθυρο, ένιωσε ένα χέρι στον ώμο της. Αναπήδησε και γύρισε απότομα..."

Κριτική Βιβλίου "Πρώτη του έτους", της Juli Zeh, εκδόσεις Μεταίχμιο

Διαβάστε την κριτική μου για το Artcore Magazine

http://www.artcoremagazine.gr/logos-texni/bibliothiki/proti-tou-etous-tis-juli-zeh

"Πολλές φορές οι εμπειρίες που μας έχουν τραυματίσει, φωλιάζουν τόσο βαθιά μέσα μας, που νομίζουμε πως δεν τις έχουμε ζήσει ποτέ. Αρκεί όμως μια εικόνα, μια ασήμαντη αφορμή για να τις πυροδοτήσει, να τις σύρει έξω από την κρυψώνα τους, αναγκάζοντάς μας να τις αντιμετωπίσουμε. Και μετά έρχεται η κάθαρση...

...Η Juli Zeh μας χαρίζει ένα μυθιστόρημα ενηλικίωσης. Το παρελθόν εμπλέκεται με το παρόν, δειλά στην αρχή, όσο όμως προχωρά η ιστορία κερδίζει έδαφος, μέχρι που εξαλείφει ολοκληρωτικά το τώρα, και γεμίζει τα κενά που έχουν ανοίξει, ώστε να μπουν όλες οι πληροφορίες στις θέσεις τους. Και όταν το παρελθόν μας διηγείται την ιστορία του, το παρόν επιστρέφει και πάλι, ο ήρωας βγαίνει από τη μαύρη τρύπα στην οποία έχει πέσει και ο χρόνος αρχίζει να κινείται και πάλι κανονικά..."

Ζωγραφίζοντας τη ζωή

 Διαβάστε την ιστορία μου στο thebluez.gr

https://thebluez.gr/zografizontas-ti-zoi

"...Μοναχικός από παιδί, δεν είχε ποτέ πολλές παρέες, και οι ελάχιστοι φίλοι του, είχαν χαθεί με τα χρόνια. Εκείνο στο οποίο έβρισκε διέξοδο, ήταν η ζωγραφική. Κυκλοφορούσε συνεχώς με ένα καβαλέτο και μερικά χρωματιστά μολύβια, το έστηνε σε πολυσύχναστα σημεία και ζωγράφιζε τη ζωή που έβλεπε γύρω του. Οι χάρτινοι ήρωες που σχεδίαζε, του κρατούσαν συντροφιά και τον άκουγαν όταν τους μιλούσε για όσα τον απασχολούσαν. Είχε καταφέρει μάλιστα να γίνει ένας σωστός καλλιτέχνης στο είδος του, και να ζει αξιοπρεπώς από αυτό. «Εκείνος που ζωγραφίζει τη ζωή», έτσι τον αποκαλούσαν...

...Σε λίγο θα σκοτείνιαζε. Διέσχισε το άδειο σαλόνι και κοίταξε γύρω της. Συνήθως κάθε Κυριακή, το σπίτι ήταν γεμάτο με γέλια, παιδικά παιχνίδια και ξέγνοιαστες συζητήσεις με την οικογένειά της. Τώρα σιωπή. Στάθηκε μπροστά στο παράθυρο και τράβηξε ελαφρά την κουρτίνα. Κοίταξε την έρημη βεράντα και την άδεια γειτονιά. Τη στιγμή που ετοιμαζόταν να βυθιστεί και πάλι στη θλίψη, διέκρινε μια κίνηση πίσω από το παράθυρο του απέναντί σπιτιού. Στένεψε το βλέμμα. Ήταν ο Μπάρνεϋ Στήβενσον. Φαινόταν να ζωγραφίζει κάτι στο καβαλέτο του, ενώ κοιτούσε επίμονα προς το μέρος της. Εκείνη τραβήχτηκε απότομα κι άφησε την κουρτίνα να πέσει.

«Έχουν δίκιο που λένε πως όλοι οι καλλιτέχνες είναι εκκεντρικοί…» μουρμούρησε..."