Φεγγαράκι μου λαμπρό

Διαβάστε την ιστορία μου στο The Weird Side Daily

https://weirdsides.com/arthra-istories/fengaraki-mou-labro/

"...Τώρα είχε φτάσει στον κεντρικό δρόμο. Έκανε να τον διασχίσει, όταν το κορνάρισμα ενός αυτοκινήτου που πέρασε ξυστά από μπροστά της,  την έκανε να παγώσει στη θέση της.

«Γράμματα σπουδάγματα…», ψιθύρισε αγνοώντας τις βρισιές του οδηγού και τη χειρονομία που της έκανε.

Τα φώτα του, έπεσαν πάνω στο πρόσωπό της και δυο μαύρες γραμμές που ξεκινούσαν από τα μάτια της, «χάραζαν» τα μάγουλα κι έφταναν μέχρι το πηγούνι, φάνηκαν ξεκάθαρα. Διέσχισε τον δρόμο...

...«Φεγγαράκι μου λαμπρό», άρχισε και πάλι να τραγουδάει καθώς άνοιγε το φερμουάρ της βαλίτσας.

«Δεν μου ‘φεξες ποτέ για να περπατώ», έκανε με την ανάσα της να κόβεται.

Έβγαλε πολλά σακουλάκια μέσα από τη βαλίτσα και τα άφησε δίπλα της στο έδαφος. Φως δεν υπήρχε πέρα από το φεγγάρι κι έτσι δεν φαινόταν τι υπήρχε μέσα στο καθένα…"

Damon HellWay Saga Part 12: Το Αγόρι με τα Χρυσά Μαλλιά

"Το Αγόρι με τα Χρυσά Μαλλιά"

Διαβάστε την ιστορία μου στο thebluez.gr

https://thebluez.gr/damon-hellway-saga-to-agori-me-ta-xrysa-mallia

"...Ο άντρας έχωσε τα χέρια στις τσέπες και πλησίασε στις γραμμές. Ένας ρυθμικός ήχος τον έκανε να στραφεί προς τα δεξιά. Μια μελαμψή γυναίκα, κρατούσε το χαρακτηριστικό μπαστούνι που έχουν οι τυφλοί και κατευθυνόταν προς το μέρος του. Πίσω της, ακολουθούσε ένας τύπος με ξυρισμένο κεφάλι και μια ουλή δίπλα στο αριστερό του μάτι. Στάθηκαν λίγα μέτρα μακριά του. Εκείνος παρακολούθησε τον τύπο να ρίχνει κλεφτές ματιές γύρω του και στη συνέχεια να χώνει το χέρι στην τσάντα της γυναίκας και να αρπάζει το πορτοφόλι της. Ο άντρας έσκυψε το κεφάλι κι έσφιξε τα χείλη. Το βλέμμα του σκοτείνιασε. Το μετρό έφτασε σχεδόν αμέσως. Κατέβηκε στην επόμενη στάση. Προσπέρασε μια παρέα νεαρών που ζωγράφιζαν σατανιστικά σύμβολα στους τοίχους κι έστρεψε το πρόσωπό του από την άλλη πλευρά. Βγήκε σε ένα στενό δρομάκι. Κοίταξε το φορτηγό που ήταν σταθμευμένο στη γωνία, τη στιγμή που ένας άντρας πηδούσε βιαστικά από ένα μπαλκόνι κι έριχνε μέσα τα κλοπιμαία του...

...Είσαι προστατευμένος μέσα στη σαπουνόφουσκά σου κι απλά παρατηρείς. Μπήκες στη θέση του κοριτσιού που βιάστηκε ενώ ήταν ανήλικο; Του μικρού αγοριού που του έκαναν bullying; Του παιδιού που έχασε τον πατέρα του γιατί κάποιος τον σκότωσε για λίγα ψιλά; Της κοπέλας που η μάνα της αποπειράθηκε να τη σκοτώσει; Της γιαγιάς που της έκλεψαν το κομπόδεμά της; Του παππού που είδε μπροστά στα μάτια του να βιάζουν την ηλικιωμένη γυναίκα του; Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί ο κόσμος έχει πάψει να πιστεύει στα θαύματα; Γιατί απλά έχουν πάψει να συμβαίνουν! Αυτός είναι ο λόγος για την κατάντια τους! Τους αφήσατε μόνους τους! Κι αυτοί σας ξέχασαν!»

«Κι ο δικός σου σκοπός ποιός είναι; Να τους θυμίσεις την παρουσία μας; Ή να τους θυμίσεις τη δική σου τώρα που είναι απελπισμένοι; Τους προσφέρεις μια διέξοδο από τη θλίψη τους. Τους προσφέρεις μια ουτοπία Damon, μια προσωρινή ουτοπία ψευδαισθήσεων που νομίζουν ότι θα απαλύνει τη θλίψη τους και θα δικαιώσει τα θύματα, είτε είναι οι ίδιοι, είτε κάποιοι που αγαπούν! Τους δίνεις την ευκαιρία να ‘τιμωρήσουν’ τους υπαίτιους της δυστυχίας τους με αντάλλαγμα τι; Την ψυχή τους; Κι έτσι τους βοηθάς;»..."

Κριτικη Βιβλίου ΜΑΧ!, του Φυστίκι ΠουΚυλάει, εκδόσεις Memento

Διαβάστε την κριτική μου για το Artcore Magazine

http://www.artcoremagazine.gr/logos-texni/bibliothiki/max-tou-fistiki-pou-kilaei

"...Ένα βιβλίο που μπορεί να προσφέρει μια διέξοδο στις σκοτεινές μας στιγμές, να μας θυμίσει τη φωτεινή πλευρά της ζωής και να μας κάνει να γελάσουμε με την ψυχή μας. Άλλωστε, λένε πως το γέλιο νικάει τον φόβο και την ανησυχία. Έτσι, λοιπόν, τουλάχιστον μέχρι να το διαβάσουμε ως το τέλος, θα είμαστε όλοι νικητές..."

Τα σκαλοπάτια

Διαβάστε την ιστορία μου στο The Weird Side Daily

https://weirdsides.com/arthra-istories/ta-skalopatia/

"...Χρειάστηκε να περάσει λίγη ώρα μέχρι να συνειδητοποιήσει πως αυτό που άκουγε δεν ήταν μόνο η βροχή. Υπήρχε και κάτι άλλο﮲ κάτι ξένο﮲ κάτι που δεν ταίριαζε﮲ κάτι που έμοιαζε με… όχι δεν μπορεί… μάλλον έκανε λάθος. Ανακάθισε και προσπάθησε να αφουγκραστεί με μεγαλύτερη προσοχή. Ναι… αυτό που άκουγε, ήταν κλάμα. Σηκώθηκε και κοίταξε γύρω του...

...Η τραγωδία χτύπησε την οικογένεια των Μπλέικ. Η μικρή τους κόρη έπεσε και χτύπησε τη στιγμή που έπαιζε στην παιδική χαρά του χωριού. Ο θάνατός της ήταν ακαριαίος».

Ακούμπησε στην πλάτη της καρέκλας του και προσπάθησε να συλλογιστεί τα γεγονότα. Οι Μπλέικ έχασαν την κόρη τους. Άραγε γι’ αυτό παράτησαν το σπίτι τους κι εξαφανίστηκαν; Γι’ αυτό δεν γύρισαν ποτέ πίσω; Άραγε η κόρη τους λεγόταν Ρούθι;..."