ΣΑΝ ΝΑ ΚΛΑΙΕΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ

Ο ουρανός σκοτείνιασε και η βροχή άρχισε να πέφτει με δύναμη. Οι χοντρές σταγόνες θύμιζαν μικρά, αστραφτερά, μωβ διαμαντάκια που σκορπίζονταν στο έδαφος. Τα δέντρα πάλευαν με τις μανιασμένες δυνάμεις της φύσης...

"Κλαίει ο ουρανός...", ψιθύρισε.
Έτσι σκεφτόταν πάντα όταν έβρεχε.

"Μερικές φορές τα δάκρυα δεν είναι άσχημα...", μονολόγησε. "Μας βοηθούν να ελευθερώσουμε αυτό που κρύβουμε βαθιά μέσα μας και να ξεσπάσουμε, για να δούμε τα πράγματα πιο ήρεμα και πιο καθαρά, όταν θα χει κοπάσει η μπόρα..."

Η βροχή δυνάμωσε. Οι χοντρές σταγόνες πάνω στο τζάμι, σχημάτισαν ένα πέπλο από δάκρυα, που έκρυβαν μέσα τους τις αντανακλάσεις ενός ανάποδου, αιθέριου κόσμου....

ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΙΩ ΟΛΟ ΤΟ ΒΟΣΠΟΡΟ

Κωνσταντινούπολη....ταξίδι στην Ανατολή... Μέσα από τα παραμύθια της Χαλιμάς ας ταξιδέψουμε για χίλιες και μία νύχτες στα νερά του Βοσπόρου. Γύρω μας πλέουν καράβια που πηγαίνουν σε τόπους μακρινούς. Εκεί τα παραμύθια αποκτούν σάρκα και οστά και ο Αλή Μπαμπά μας προσκαλεί να φωνάξουμε "σουσάμι άνοιξε" και να νικήσουμε μαζί του τους σαράντα κλέφτες. Τα σπίτια στις όχθες μοιάζουν μακρινά, σαν πολύχρωμες μικρογραφίες...και τα άλλοτε πλουσιοπάροχα παλάτια μας στέλνουν πάνω στα φτερά των πουλιών τις αναμνήσεις που κουβαλούσαν μέσα στους αιώνες... Ίσως κάπου εκεί, να βρίσκεται και ο Αλαντίν και να ετοιμάζεται να μας προσφέρει τρεις ευχές με το λυχνάρι του...