https://thebluez.gr/zografizontas-ti-zoi
"...Μοναχικός από παιδί, δεν είχε ποτέ πολλές παρέες, και οι ελάχιστοι φίλοι του, είχαν χαθεί με τα χρόνια. Εκείνο στο οποίο έβρισκε διέξοδο, ήταν η ζωγραφική. Κυκλοφορούσε συνεχώς με ένα καβαλέτο και μερικά χρωματιστά μολύβια, το έστηνε σε πολυσύχναστα σημεία και ζωγράφιζε τη ζωή που έβλεπε γύρω του. Οι χάρτινοι ήρωες που σχεδίαζε, του κρατούσαν συντροφιά και τον άκουγαν όταν τους μιλούσε για όσα τον απασχολούσαν. Είχε καταφέρει μάλιστα να γίνει ένας σωστός καλλιτέχνης στο είδος του, και να ζει αξιοπρεπώς από αυτό. «Εκείνος που ζωγραφίζει τη ζωή», έτσι τον αποκαλούσαν...
...Σε λίγο θα σκοτείνιαζε. Διέσχισε το άδειο σαλόνι και κοίταξε γύρω της. Συνήθως κάθε Κυριακή, το σπίτι ήταν γεμάτο με γέλια, παιδικά παιχνίδια και ξέγνοιαστες συζητήσεις με την οικογένειά της. Τώρα σιωπή. Στάθηκε μπροστά στο παράθυρο και τράβηξε ελαφρά την κουρτίνα. Κοίταξε την έρημη βεράντα και την άδεια γειτονιά. Τη στιγμή που ετοιμαζόταν να βυθιστεί και πάλι στη θλίψη, διέκρινε μια κίνηση πίσω από το παράθυρο του απέναντί σπιτιού. Στένεψε το βλέμμα. Ήταν ο Μπάρνεϋ Στήβενσον. Φαινόταν να ζωγραφίζει κάτι στο καβαλέτο του, ενώ κοιτούσε επίμονα προς το μέρος της. Εκείνη τραβήχτηκε απότομα κι άφησε την κουρτίνα να πέσει.
«Έχουν δίκιο που λένε πως όλοι οι καλλιτέχνες είναι εκκεντρικοί…» μουρμούρησε..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου