Ζωγραφίζοντας τη ζωή

 Διαβάστε την ιστορία μου στο thebluez.gr

https://thebluez.gr/zografizontas-ti-zoi

"...Μοναχικός από παιδί, δεν είχε ποτέ πολλές παρέες, και οι ελάχιστοι φίλοι του, είχαν χαθεί με τα χρόνια. Εκείνο στο οποίο έβρισκε διέξοδο, ήταν η ζωγραφική. Κυκλοφορούσε συνεχώς με ένα καβαλέτο και μερικά χρωματιστά μολύβια, το έστηνε σε πολυσύχναστα σημεία και ζωγράφιζε τη ζωή που έβλεπε γύρω του. Οι χάρτινοι ήρωες που σχεδίαζε, του κρατούσαν συντροφιά και τον άκουγαν όταν τους μιλούσε για όσα τον απασχολούσαν. Είχε καταφέρει μάλιστα να γίνει ένας σωστός καλλιτέχνης στο είδος του, και να ζει αξιοπρεπώς από αυτό. «Εκείνος που ζωγραφίζει τη ζωή», έτσι τον αποκαλούσαν...

...Σε λίγο θα σκοτείνιαζε. Διέσχισε το άδειο σαλόνι και κοίταξε γύρω της. Συνήθως κάθε Κυριακή, το σπίτι ήταν γεμάτο με γέλια, παιδικά παιχνίδια και ξέγνοιαστες συζητήσεις με την οικογένειά της. Τώρα σιωπή. Στάθηκε μπροστά στο παράθυρο και τράβηξε ελαφρά την κουρτίνα. Κοίταξε την έρημη βεράντα και την άδεια γειτονιά. Τη στιγμή που ετοιμαζόταν να βυθιστεί και πάλι στη θλίψη, διέκρινε μια κίνηση πίσω από το παράθυρο του απέναντί σπιτιού. Στένεψε το βλέμμα. Ήταν ο Μπάρνεϋ Στήβενσον. Φαινόταν να ζωγραφίζει κάτι στο καβαλέτο του, ενώ κοιτούσε επίμονα προς το μέρος της. Εκείνη τραβήχτηκε απότομα κι άφησε την κουρτίνα να πέσει.

«Έχουν δίκιο που λένε πως όλοι οι καλλιτέχνες είναι εκκεντρικοί…» μουρμούρησε..."

Κριτική Βιβλίου "E.M.O. (Emotions Most Oneiric)", του Γιάννη Αθανασίου Τοτονίδη

Διαβάστε την κριτική μου για το Artcore Magazine

http://www.artcoremagazine.gr/logos-texni/bibliothiki/e-m-o-emotions-most-oneiric-tou-gianni-athanasiou-totonidi

"...Τι θα κάνατε αν μαθαίνατε πως υπάρχει μια εφαρμογή η οποία μπορεί να «εισβάλει» στον συναισθηματικό σας κόσμο; Θα της δίνατε πρόσβαση στο μυαλό σας;...

...Το μυθιστόρημα Ε.Μ.Ο., του Γιάννη Αθανασίου Τοτονίδη, παρουσιάζει με ρεαλιστικό τρόπο μια δυστοπική κοινωνία, ένα τεχνολογικό θρίλερ, που μπορεί πολύ σύντομα να γίνει αληθινό.

Παρουσιάζει την πορεία της ανθρωπότητας που παραδίνεται και «ανοίγει» την καρδιά και το μυαλό της σε κάτι που γνωρίζει εξαρχής ότι είναι ψεύτικο· της ανθρωπότητας που εθίζεται όλο και πιο πολύ και βουλιάζει σε μια ρουφήχτρα πλασματικών συναισθημάτων..."

Κίνδυνος

Διαβάστε την ιστορία μου στο thebluez.gr

https://thebluez.gr/kindynos

"...Φέρνει ένα τσιγάρο στο στόμα και με τρεμάμενα χέρια προσπαθεί να το ανάψει με τον αναπτήρα. Εκείνος γλιστράει μέσα από τα δάχτυλά του και πέφτει στο έδαφος. Τον μαζεύει γρήγορα. Αυτή τη φορά τα καταφέρνει. Ρουφάει δυο – τρεις τζούρες. Με χέρι που συνεχίζει να τρέμει, βγάζει το κινητό από την τσέπη και το πλησιάζει στο αυτί του.

«Ναι», λέει αμέσως μιλώντας όσο πιο σιγανά μπορεί...

...Πετάγεται όρθιος. Φέρνει το τσιγάρο στο στόμα και παίρνει μια γρήγορη ρουφηξιά. Φυσά τον καπνό απότομα. Κοιτάζει γύρω του νευρικά. Πετά το τσιγάρο στο έδαφος και περνά νευρικά το χέρι μέσα από τα αχτένιστα μαλλιά του.

«Κοίτα… δεν μπορείς να μείνεις άλλο εκεί… πρέπει να…»

Σφίγγει τα δόντια και κλωτσάει με δύναμη το παγκάκι..."

Κριτική Βιβλίου "Το τραγούδι των σκιών", του John Connolly, εκδόσεις Bell

Διαβάστε την κριτική μου για το Artcore Magazine

http://www.artcoremagazine.gr/logos-texni/bibliothiki/to-tragoudi-ton-skion-tou-john-connolly

"...Ο Τσάρλι Πάρκερ, ο αλαφροϊσκιωτος ντετέκτιβ του John Connolly, επιστρέφει σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, όπου το υπερφυσικό εισβάλλει απροειδοποίητα στην πραγματικότητα, ενώ οι σκιές τραγουδούν στίχους που δεν πρέπει να ακούσει κανείς...

...Το «Τραγούδι των Σκιών» είναι ένα δυνατό μυθιστόρημα με την ανατροπή να διαδραματίζεται μόλις λίγες σελίδες πριν από το τέλος. Τελείως ασύνδετες υποθέσεις ενώνονται τελικά μεταξύ τους κι ένας άνθρωπος παζλ, που κρατά στα χέρια του το κλειδί για τη λύση του μυστηρίου, γλιστράει σαν αερικό ανάμεσα στους ήρωες και χάνεται στη σκοτεινή θάλασσα της αβύσσου, λίγο πριν έρθει το τέλος για να τον κατατροπώσει..."

Damon HellWay Saga Part 13: Τα Επτά Θανάσιμα Αμαρτήματα

"Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα"

Διαβάστε την ιστορία μου στο thebluez.gr

https://thebluez.gr/damon-hellway-saga-te-epta-thanasima-amartimata

"...Κάρφωσε το βλέμμα του στα σκοτεινά παράθυρα. Κι όμως, πίσω από αυτά, υπήρχαν άνθρωποι, που δεν μπορούσαν να τον δουν, όπως αδυνατούσε να τους δει κι ο ίδιος. Κοίταξε γύρω του. Γνώριζε πως σε λίγο, θα αργούσε πολύ να ξαναδεί, κι έτσι προσπάθησε να φυλακίσει όσο περισσότερες εικόνες μπορούσε πίσω από τα βλέφαρά του. Επρόκειτο για ένα εστιατόριο, στο οποίο επικρατούσε απόλυτο σκοτάδι. Κανείς δεν μπορούσε να δει. Οι σερβιτόροι του ήταν τυφλοί. Από τότε που του είχε δώσει το διαφημιστικό φυλλάδιο με το κουπόνι για το δωρεάν δείπνο, εκείνος ο περίεργος άντρας με το μαύρο παπιγιόν, το μπορντό γιλέκο και τα ολόχρυσα δόντια, δεν μπορούσε να το βγάλει από το μυαλό του...

...Πριν προλάβει να αντιδράσει, του το είχε τραβήξει. Στη συνέχεια τον ακούμπησε στον ώμο. Ο Μάντοξ δεν μπορούσε να καταλάβει αν έφταιγαν οι αισθήσεις του που είχαν οξυνθεί για να αναπληρώσουν την όραση που είχε πέσει σε χειμερία νάρκη προς στιγμήν, αλλά αν και φορούσε χοντρό πουλόβερ, ένιωσε ότι το άγγιγμά του ήταν παγωμένο. Άρχισε να προχωρά υπό την καθοδήγηση του άντρα...

...Μόλις κατάπιε, η ζεστασιά απλώθηκε σε όλο του το κορμί. Το ήπιε μονορούφι. Οι αισθήσεις του άρχισαν να χαλαρώνουν και οι φωνές, να ακούγονται πιο δυνατά. Μαζί με τις φωνές, άκουγε πιάτα και πιρούνια να κροταλίζουν, ποτά να γεμίζουν τα ποτήρια, σύρσιμο από καρέκλες, ποτήρια να πέφτουν πάνω στο τραπέζι ενώ το υγρό ξεχείλιζε και οι σταγόνες του έπεφταν στο πάτωμα, πόδια να κουνιούνται νευρικά, θρόισμα από φουστάνια. Και οι ομιλίες, οι ομιλίες ήταν πιο δυνατές, πιο… ξεκάθαρες. Μπορούσε να ξεχωρίσει κάποιες λέξεις που του φαίνονταν οικείες… περίεργα οικείες… Και μπορούσε να ξεχωρίσει κι έναν άλλο ήχο. Τον ήχο που κάνει η πένα, όταν γράφει σε μια περγαμηνή… μα ποιος έγραφε μέσα στο σκοτάδι;..."