Damon HellWay Saga Part 17: Το Γράμμα στον Άγιο Βασίλη

[...] Το κέντρο είχε σχεδόν ερημώσει. Άλλη μια βραδιά που δούλευε ως αργά και έφευγε από τους τελευταίους. Έσφιξε τα χείλη. Πήρε τις επόμενες κυλιόμενες σκάλες. Του φάνηκε πως επιβράδυναν, ενώ έβγαζαν έναν περίεργο ήχο﮲ έναν ήχο που έμοιαζε με… ουρλιαχτό. Συνοφρυώθηκε. Την επόμενη στιγμή είχε φτάσει στο υπόγειο. Παραλίγο να σκοντάψει [...]

[...] «Τους είδες; Τους είδες. Έτσι δεν είναι; Είναι γύρω μας. Είναι παντού… Απλά δεν τους βλέπουμε. Απόψε όμως, απόψε είναι διαφορετικά… Απόψε γύρισαν» συνέχισε ο άντρας. «Γύρισαν για να αλλάξουν την ιστορία» [...]

[...] Eκείνη τη στιγμή, ένας νεαρός με κουκούλα σήκωσε το γράμμα.

«Προς τον Άγιο Βασίλη», έγραφε.

«Θέλω να το αλλάξω». Γύρισε πίσω του. Το μικρό κορίτσι, τον κοιτούσε ήρεμο. «Θέλω να αλλάξω το γράμμα», πρόσθεσε.

Ο νεαρός ένευσε. Η μικρή έβγαλε ένα άλλο από την τσέπη της και του το έδωσε. Εκείνος κατευθύνθηκε προς το ταχυδρομικό κουτί και το έριξε στη θυρίδα. Χαμογέλασε και μια ολόχρυση οδοντοστοιχία έλαμψε από άκρη σε άκρη μέσα στο στόμα του [...]

Διαβάστε περισσότερα στο:

Damon HellWay Saga Part 17: Το Γράμμα στον Άγιο Βασίλη

 

 

Το Παγωμένο Άγαλμα

Διαβάστε την ιστορία μου στο the weird side daily

https://weirdsides.com/arthra-istories/to-pagomeno-agalma/

[...] Ο μικρός Τζόσουα τράβηξε τη μητέρα του από το χέρι και άνοιξαν δρόμο ανάμεσα στο πλήθος. Έφτασαν μπροστά σε μια εξέδρα και το αγόρι κρεμάστηκε από τα κάγκελα, παρακολουθώντας έναν τύπο ντυμένο ξωτικό να βγάζει λόγο.

«Κυρίες και κύριοι, σήμερα είναι η τελευταία μέρα της όμορφης εκδήλωσής μας. Όποιο παιδάκι θέλει να έρθει, ώστε να φτιάξουμε το άγαλμά του από πάγο, να σηκώσει το χέρι του!» [...]

[...] Ο Τζόσουα κοίταξε γύρω του. Βρισκόταν σε μια μικρή, κατάλευκη, αίθουσα. Το πάτωμα και η οροφή, ήταν καλυμμένα με καθρέφτες. Στάθηκε για λίγο εκεί, και παρατήρησε τα πολλαπλά είδωλά του...

...Ένας άντρας τον πλησίασε. Φορούσε έναν μαύρο σκούφο με λευκή φούντα και μια γαλάζια, ολόσωμη, βελούδινη στολή με φουσκωτά μανίκια στους ώμους, κεντημένα χρυσά αστέρια και κόκκινη ζώνη. Δυο πράσινες χιονονιφάδες ήταν ζωγραφισμένες στα μάγουλά του. Έσκυψε προς το μέρος του [...]

Damon HellWay Saga Part 16: Oliver Twisted

"Oliver Twisted"

Διαβάστε την ιστορία μου στο thebluez.gr

https://thebluez.gr/damon-hellway-saga-oliver-twisted/

"...Άλλη μια εκτυφλωτική αστραπή και η Νάνσι, κατάφερε να κρύψει με κόπο ένα επιφώνημα τρόμου. Απέναντί της, στον τοίχο, εμφανίστηκε στιγμιαία ένα αγόρι﮲ ένα περίεργο αγόρι με μαύρα μαλλιά που θα ορκιζόταν ότι είχε – δεν ήξερε πώς- και γαλανά μάτια. Έβγαλε δειλά το χέρι της κάτω από το σεντόνι και άναψε το φως. Το δωμάτιο ήταν άδειο. Ξεφύσησε ανακουφισμένη...

...Προχωρούσε σε ένα σκοτεινό, στενό διάδρομο με πόρτες ορμητικά κλειστές. Τα βήματά της αντηχούσαν δυνατά μέσα στην απόλυτη ησυχία. Η αντανάκλασή της στο πάτωμα, περπατούσε μαζί της. Φορούσε ένα γκρι, μακρύ φόρεμα με κουμπιά στο μπροστινό μέρος, μια λευκή, φαρδιά κορδέλα στο κεφάλι και είχε τα μαλλιά της μαζεμένα σε κότσο στη βάση του αυχένα. Οι ψυχροί τοίχοι, δεξιά κι αριστερά της έμοιαζαν τόσο κοντά ο ένας με τον άλλον που της προκαλούσαν ασφυξία. Στάθηκε έξω από μια πόρτα, και κοίταξε μέσα από ένα παράθυρο με σιδερένια κάγκελα. Ένα μικρό αγόρι με μαύρα μαλλιά ήταν ξαπλωμένο σε ένα κρεβάτι με λευκά σεντόνια. Οι τοίχοι γύρω του, είχαν το ίδιο γκρίζο χρώμα με αυτούς που βρίσκονταν στον διάδρομο. Δίπλα στο κρεβάτι, υπήρχε μια ξεφτισμένη πολυθρόνα, και πάνω της ήταν καθισμένος ένας τεράστιος μπεζ αρκούδος, στραμμένος προς το αγόρι. Έκανε και πάλι να φύγει, όταν «έπιασε» μια κίνηση με την άκρη του ματιού της. Κοίταξε και πάλι από το παράθυρο. Ο αρκούδος, είχε γυρίσει προς το μέρος της..."

Damon HellWay Saga Part 15: BlueHour

Διαβάστε την ιστορία μου στο thebluez.gr

https://thebluez.gr/damon-hellway-saga-bluehour/

"...Προχώρησε προς το αμάξι του. Μπήκε μέσα, άνοιξε το παράθυρο και κοίταξε και πάλι το μήνυμα που είχε λάβει στο κινητό του. Έπρεπε να πάει στο χωριό Ντέθβιλ. Ανοιγόκλεισε γρήγορα τα μάτια του. Μέλβιλ. Το χωριό λεγόταν Μέλβιλ. Άναψε τη μηχανή. Σίγουρα θα είχε νυχτώσει για τα καλά μέχρι να φτάσει. Ξεκίνησε να οδηγεί...

...Ο Στάνκορ οδηγούσε. Είχε περάσει τουλάχιστον μία ώρα κι ακόμα δεν είχε νυχτώσει για τα καλά. Το γλυκό μπλε του ουρανού, συνέχιζε να τον συντροφεύει στη διαδρομή του. Η πρώτη πινακίδα για το χωριό στο οποίο κατευθυνόταν εμφανίστηκε αρκετά μέτρα μακριά του. “Ντέθβιλ”, έγραφε. Στένεψε το βλέμμα και δυνάμωσε τα φώτα του αυτοκινήτου. “Μέλβιλ”. Ετοιμαζόταν να ξεφυσήσει ανακουφισμένος, όταν ένα αυτοκίνητο που ερχόταν από το αντίθετο ρεύμα, του κόρναρε με μανία. Χαμήλωσε αμέσως τα φώτα κι αγνόησε τον νευριασμένο οδηγό που χειρονομούσε κι έβριζε ασύστολα. Συνέχισε να οδηγεί..."

Damon HellWay Saga Part 14: Νόρα

Διαβάστε την ιστορία μου στο thebluez.gr

https://thebluez.gr/damon-hellway-saga-nora

"...Η γυναίκα χώθηκε πίσω από ένα γραφείο που υπήρχε στην άκρη του διαδρόμου. Η Νόρα κοίταξε γύρω της. Οι τοίχοι, ήταν στολισμένοι με σκονισμένες παιδικές ζωγραφιές, που κάλυπταν τους σοβάδες που έπεφταν διαρκώς. Το πάτωμα είχε χώματα και σκόνη. Οι πόρτες των τάξεων ήταν ανοιχτές. Επικρατούσε μια σιωπή απόλυτη, που έδινε την εντύπωση πως είχε κλείσει όλο τον υπόλοιπο κόσμο απ’ έξω ενώ εκείνη βρισκόταν σε μια σαπουνόφουσκα, μέσα στην οποία δεν ακουγόταν ο παραμικρός ήχος...

Έφτασε δίπλα σε μια άδεια τάξη. Στάθηκε στο άνοιγμα της πόρτας και κοίταξε μέσα: παρατημένα θρανία, ξεχαρβαλωμένες καρέκλες, ένας σκονισμένος μαυροπίνακας και σπασμένα τζάμια στα παράθυρα. Ανατρίχιασε. Σταύρωσε τα χέρια κι έτριψε τα δάχτυλά της μεταξύ τους. Έριξε μια γρήγορη ματιά πίσω της. Η γυναίκα σημείωνε τα στοιχεία ενός ηλικιωμένου άντρα. Στράφηκε και πάλι προς το εσωτερικό της τάξης. Μπήκε μέσα και προχώρησε προς τον πίνακα. Πήρε μια κιμωλία, και δοκίμασε να γράψει πάνω στη σκονισμένη επιφάνειά του. Το μόνο που κατάφερε όμως, ήταν να κάνει έναν ανατριχιαστικό ήχο, που έμοιαζε με νύχια που τον έξυναν. Ένα ρίγος τη διαπέρασε. Πέταξε την κιμωλία στο πάτωμα. Έστρεψε την προσοχή της στο παράθυρο. Άρχισε να το πλησιάζει. Όσο πιο κοντά έφτανε, τόσο πιο πολύ χτυπούσε το πρόσωπό της ο παγωμένος αέρας. Από το σημείο που βρισκόταν, το μόνο που μπορούσε να δει, ήταν ο γκρίζος ουρανός. Πλησίασε ακόμα πιο πολύ. Τη στιγμή που ετοιμαζόταν να κοιτάξει κάτω από το παράθυρο, ένιωσε ένα χέρι στον ώμο της. Αναπήδησε και γύρισε απότομα..."

Κριτική Βιβλίου "Πρώτη του έτους", της Juli Zeh, εκδόσεις Μεταίχμιο

Διαβάστε την κριτική μου για το Artcore Magazine

http://www.artcoremagazine.gr/logos-texni/bibliothiki/proti-tou-etous-tis-juli-zeh

"Πολλές φορές οι εμπειρίες που μας έχουν τραυματίσει, φωλιάζουν τόσο βαθιά μέσα μας, που νομίζουμε πως δεν τις έχουμε ζήσει ποτέ. Αρκεί όμως μια εικόνα, μια ασήμαντη αφορμή για να τις πυροδοτήσει, να τις σύρει έξω από την κρυψώνα τους, αναγκάζοντάς μας να τις αντιμετωπίσουμε. Και μετά έρχεται η κάθαρση...

...Η Juli Zeh μας χαρίζει ένα μυθιστόρημα ενηλικίωσης. Το παρελθόν εμπλέκεται με το παρόν, δειλά στην αρχή, όσο όμως προχωρά η ιστορία κερδίζει έδαφος, μέχρι που εξαλείφει ολοκληρωτικά το τώρα, και γεμίζει τα κενά που έχουν ανοίξει, ώστε να μπουν όλες οι πληροφορίες στις θέσεις τους. Και όταν το παρελθόν μας διηγείται την ιστορία του, το παρόν επιστρέφει και πάλι, ο ήρωας βγαίνει από τη μαύρη τρύπα στην οποία έχει πέσει και ο χρόνος αρχίζει να κινείται και πάλι κανονικά..."

Ζωγραφίζοντας τη ζωή

 Διαβάστε την ιστορία μου στο thebluez.gr

https://thebluez.gr/zografizontas-ti-zoi

"...Μοναχικός από παιδί, δεν είχε ποτέ πολλές παρέες, και οι ελάχιστοι φίλοι του, είχαν χαθεί με τα χρόνια. Εκείνο στο οποίο έβρισκε διέξοδο, ήταν η ζωγραφική. Κυκλοφορούσε συνεχώς με ένα καβαλέτο και μερικά χρωματιστά μολύβια, το έστηνε σε πολυσύχναστα σημεία και ζωγράφιζε τη ζωή που έβλεπε γύρω του. Οι χάρτινοι ήρωες που σχεδίαζε, του κρατούσαν συντροφιά και τον άκουγαν όταν τους μιλούσε για όσα τον απασχολούσαν. Είχε καταφέρει μάλιστα να γίνει ένας σωστός καλλιτέχνης στο είδος του, και να ζει αξιοπρεπώς από αυτό. «Εκείνος που ζωγραφίζει τη ζωή», έτσι τον αποκαλούσαν...

...Σε λίγο θα σκοτείνιαζε. Διέσχισε το άδειο σαλόνι και κοίταξε γύρω της. Συνήθως κάθε Κυριακή, το σπίτι ήταν γεμάτο με γέλια, παιδικά παιχνίδια και ξέγνοιαστες συζητήσεις με την οικογένειά της. Τώρα σιωπή. Στάθηκε μπροστά στο παράθυρο και τράβηξε ελαφρά την κουρτίνα. Κοίταξε την έρημη βεράντα και την άδεια γειτονιά. Τη στιγμή που ετοιμαζόταν να βυθιστεί και πάλι στη θλίψη, διέκρινε μια κίνηση πίσω από το παράθυρο του απέναντί σπιτιού. Στένεψε το βλέμμα. Ήταν ο Μπάρνεϋ Στήβενσον. Φαινόταν να ζωγραφίζει κάτι στο καβαλέτο του, ενώ κοιτούσε επίμονα προς το μέρος της. Εκείνη τραβήχτηκε απότομα κι άφησε την κουρτίνα να πέσει.

«Έχουν δίκιο που λένε πως όλοι οι καλλιτέχνες είναι εκκεντρικοί…» μουρμούρησε..."

Κριτική Βιβλίου "E.M.O. (Emotions Most Oneiric)", του Γιάννη Αθανασίου Τοτονίδη

Διαβάστε την κριτική μου για το Artcore Magazine

http://www.artcoremagazine.gr/logos-texni/bibliothiki/e-m-o-emotions-most-oneiric-tou-gianni-athanasiou-totonidi

"...Τι θα κάνατε αν μαθαίνατε πως υπάρχει μια εφαρμογή η οποία μπορεί να «εισβάλει» στον συναισθηματικό σας κόσμο; Θα της δίνατε πρόσβαση στο μυαλό σας;...

...Το μυθιστόρημα Ε.Μ.Ο., του Γιάννη Αθανασίου Τοτονίδη, παρουσιάζει με ρεαλιστικό τρόπο μια δυστοπική κοινωνία, ένα τεχνολογικό θρίλερ, που μπορεί πολύ σύντομα να γίνει αληθινό.

Παρουσιάζει την πορεία της ανθρωπότητας που παραδίνεται και «ανοίγει» την καρδιά και το μυαλό της σε κάτι που γνωρίζει εξαρχής ότι είναι ψεύτικο· της ανθρωπότητας που εθίζεται όλο και πιο πολύ και βουλιάζει σε μια ρουφήχτρα πλασματικών συναισθημάτων..."

Κίνδυνος

Διαβάστε την ιστορία μου στο thebluez.gr

https://thebluez.gr/kindynos

"...Φέρνει ένα τσιγάρο στο στόμα και με τρεμάμενα χέρια προσπαθεί να το ανάψει με τον αναπτήρα. Εκείνος γλιστράει μέσα από τα δάχτυλά του και πέφτει στο έδαφος. Τον μαζεύει γρήγορα. Αυτή τη φορά τα καταφέρνει. Ρουφάει δυο – τρεις τζούρες. Με χέρι που συνεχίζει να τρέμει, βγάζει το κινητό από την τσέπη και το πλησιάζει στο αυτί του.

«Ναι», λέει αμέσως μιλώντας όσο πιο σιγανά μπορεί...

...Πετάγεται όρθιος. Φέρνει το τσιγάρο στο στόμα και παίρνει μια γρήγορη ρουφηξιά. Φυσά τον καπνό απότομα. Κοιτάζει γύρω του νευρικά. Πετά το τσιγάρο στο έδαφος και περνά νευρικά το χέρι μέσα από τα αχτένιστα μαλλιά του.

«Κοίτα… δεν μπορείς να μείνεις άλλο εκεί… πρέπει να…»

Σφίγγει τα δόντια και κλωτσάει με δύναμη το παγκάκι..."

Κριτική Βιβλίου "Το τραγούδι των σκιών", του John Connolly, εκδόσεις Bell

Διαβάστε την κριτική μου για το Artcore Magazine

http://www.artcoremagazine.gr/logos-texni/bibliothiki/to-tragoudi-ton-skion-tou-john-connolly

"...Ο Τσάρλι Πάρκερ, ο αλαφροϊσκιωτος ντετέκτιβ του John Connolly, επιστρέφει σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, όπου το υπερφυσικό εισβάλλει απροειδοποίητα στην πραγματικότητα, ενώ οι σκιές τραγουδούν στίχους που δεν πρέπει να ακούσει κανείς...

...Το «Τραγούδι των Σκιών» είναι ένα δυνατό μυθιστόρημα με την ανατροπή να διαδραματίζεται μόλις λίγες σελίδες πριν από το τέλος. Τελείως ασύνδετες υποθέσεις ενώνονται τελικά μεταξύ τους κι ένας άνθρωπος παζλ, που κρατά στα χέρια του το κλειδί για τη λύση του μυστηρίου, γλιστράει σαν αερικό ανάμεσα στους ήρωες και χάνεται στη σκοτεινή θάλασσα της αβύσσου, λίγο πριν έρθει το τέλος για να τον κατατροπώσει..."

Damon HellWay Saga Part 13: Τα Επτά Θανάσιμα Αμαρτήματα

"Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα"

Διαβάστε την ιστορία μου στο thebluez.gr

https://thebluez.gr/damon-hellway-saga-te-epta-thanasima-amartimata

"...Κάρφωσε το βλέμμα του στα σκοτεινά παράθυρα. Κι όμως, πίσω από αυτά, υπήρχαν άνθρωποι, που δεν μπορούσαν να τον δουν, όπως αδυνατούσε να τους δει κι ο ίδιος. Κοίταξε γύρω του. Γνώριζε πως σε λίγο, θα αργούσε πολύ να ξαναδεί, κι έτσι προσπάθησε να φυλακίσει όσο περισσότερες εικόνες μπορούσε πίσω από τα βλέφαρά του. Επρόκειτο για ένα εστιατόριο, στο οποίο επικρατούσε απόλυτο σκοτάδι. Κανείς δεν μπορούσε να δει. Οι σερβιτόροι του ήταν τυφλοί. Από τότε που του είχε δώσει το διαφημιστικό φυλλάδιο με το κουπόνι για το δωρεάν δείπνο, εκείνος ο περίεργος άντρας με το μαύρο παπιγιόν, το μπορντό γιλέκο και τα ολόχρυσα δόντια, δεν μπορούσε να το βγάλει από το μυαλό του...

...Πριν προλάβει να αντιδράσει, του το είχε τραβήξει. Στη συνέχεια τον ακούμπησε στον ώμο. Ο Μάντοξ δεν μπορούσε να καταλάβει αν έφταιγαν οι αισθήσεις του που είχαν οξυνθεί για να αναπληρώσουν την όραση που είχε πέσει σε χειμερία νάρκη προς στιγμήν, αλλά αν και φορούσε χοντρό πουλόβερ, ένιωσε ότι το άγγιγμά του ήταν παγωμένο. Άρχισε να προχωρά υπό την καθοδήγηση του άντρα...

...Μόλις κατάπιε, η ζεστασιά απλώθηκε σε όλο του το κορμί. Το ήπιε μονορούφι. Οι αισθήσεις του άρχισαν να χαλαρώνουν και οι φωνές, να ακούγονται πιο δυνατά. Μαζί με τις φωνές, άκουγε πιάτα και πιρούνια να κροταλίζουν, ποτά να γεμίζουν τα ποτήρια, σύρσιμο από καρέκλες, ποτήρια να πέφτουν πάνω στο τραπέζι ενώ το υγρό ξεχείλιζε και οι σταγόνες του έπεφταν στο πάτωμα, πόδια να κουνιούνται νευρικά, θρόισμα από φουστάνια. Και οι ομιλίες, οι ομιλίες ήταν πιο δυνατές, πιο… ξεκάθαρες. Μπορούσε να ξεχωρίσει κάποιες λέξεις που του φαίνονταν οικείες… περίεργα οικείες… Και μπορούσε να ξεχωρίσει κι έναν άλλο ήχο. Τον ήχο που κάνει η πένα, όταν γράφει σε μια περγαμηνή… μα ποιος έγραφε μέσα στο σκοτάδι;..."

Η Μουτζούρα

Διαβάστε την ιστορία μου στο The Weird Side Daily

https://weirdsides.com/arthra-istories/i-moutzoura/

"...Από τη μέρα που γεννήθηκε η Τζένιφερ, είχε δίπλα της μια μουτζούρα που αιωρούταν συνεχώς λίγο πιο πάνω από το κεφάλι της. Στην αρχή, όταν ήταν μικρή, δεν ήταν παρά μία κουκίδα. Όσο μεγάλωνε εκείνη όμως, τόσο μεγάλωνε και η κουκίδα, μέχρι που άρχισε να μοιάζει με μια μεγάλη, μαύρη μπάλα, μια μεγάλη μουτζούρα που δεν έλεγε να φύγει από δίπλα της...

... η Τζένιφερ, πήρε ένα σκοινί, έδεσε τη μια άκρη του στον καρπό της και την άλλη στη μουτζούρα, και την έσερνε συνεχώς μαζί της.

Στο σχολείο κανείς δεν έκανε παρέα μαζί της. Ποιος άλλωστε θα ήθελε να κάνει παρέα με μια κοπέλα που είχε συνεχώς δίπλα της μια μουτζούρα, ενώ υπήρχαν άλλα παιδιά, που είχαν δίπλα τους μπάλες με φωτεινά χρώματα. Και η Τζένιφερ καθόταν συνεχώς μόνη της, σε μια γωνιά της αυλής και τους παρακολουθούσε. Κουνούσε συνεχώς τα πόδια της μπρος πίσω και μαζί της κουνιόταν και η μουτζούρα..."

Κριτική Βιβλίου "Τέλος βάρδιας", του Stephen King, εκδόσεις Κλειδάριθμος

Διαβάστε την κριτική μου για το Artcore Magazine

http://www.artcoremagazine.gr/logos-texni/bibliothiki/telos-bardias-tou-stephen-king

"...Ο ντετέκτιβ Χότζες, η Χόλι, ο Τζερόμ και ο Μπρέιντι επιστρέφουν στο τελευταίο βιβλίο της τριλογίας του Stephen King, καθώς το τέλος της βάρδιας, όπως είναι και ο τίτλος του, πλησιάζει και απλώνεται σαν ένα πέπλο που κρύβει τον μέχρι πρότινος φωτεινό ουρανό...

...Στο «Τέλος βάρδιας» οι σκέψεις μας παρομοιάζονται με ροζ ψάρια που κολυμπούν στη θάλασσα του μυαλού μας· και τότε κάποιος έρχεται και ξεθάβει τις σκέψεις εκείνες που μας πληγώνουν και τις μεταμορφώνει σε καρχαρίες, έτοιμους να μας κατασπαράξουν..."

Φεγγαράκι μου λαμπρό

Διαβάστε την ιστορία μου στο The Weird Side Daily

https://weirdsides.com/arthra-istories/fengaraki-mou-labro/

"...Τώρα είχε φτάσει στον κεντρικό δρόμο. Έκανε να τον διασχίσει, όταν το κορνάρισμα ενός αυτοκινήτου που πέρασε ξυστά από μπροστά της,  την έκανε να παγώσει στη θέση της.

«Γράμματα σπουδάγματα…», ψιθύρισε αγνοώντας τις βρισιές του οδηγού και τη χειρονομία που της έκανε.

Τα φώτα του, έπεσαν πάνω στο πρόσωπό της και δυο μαύρες γραμμές που ξεκινούσαν από τα μάτια της, «χάραζαν» τα μάγουλα κι έφταναν μέχρι το πηγούνι, φάνηκαν ξεκάθαρα. Διέσχισε τον δρόμο...

...«Φεγγαράκι μου λαμπρό», άρχισε και πάλι να τραγουδάει καθώς άνοιγε το φερμουάρ της βαλίτσας.

«Δεν μου ‘φεξες ποτέ για να περπατώ», έκανε με την ανάσα της να κόβεται.

Έβγαλε πολλά σακουλάκια μέσα από τη βαλίτσα και τα άφησε δίπλα της στο έδαφος. Φως δεν υπήρχε πέρα από το φεγγάρι κι έτσι δεν φαινόταν τι υπήρχε μέσα στο καθένα…"

Damon HellWay Saga Part 12: Το Αγόρι με τα Χρυσά Μαλλιά

"Το Αγόρι με τα Χρυσά Μαλλιά"

Διαβάστε την ιστορία μου στο thebluez.gr

https://thebluez.gr/damon-hellway-saga-to-agori-me-ta-xrysa-mallia

"...Ο άντρας έχωσε τα χέρια στις τσέπες και πλησίασε στις γραμμές. Ένας ρυθμικός ήχος τον έκανε να στραφεί προς τα δεξιά. Μια μελαμψή γυναίκα, κρατούσε το χαρακτηριστικό μπαστούνι που έχουν οι τυφλοί και κατευθυνόταν προς το μέρος του. Πίσω της, ακολουθούσε ένας τύπος με ξυρισμένο κεφάλι και μια ουλή δίπλα στο αριστερό του μάτι. Στάθηκαν λίγα μέτρα μακριά του. Εκείνος παρακολούθησε τον τύπο να ρίχνει κλεφτές ματιές γύρω του και στη συνέχεια να χώνει το χέρι στην τσάντα της γυναίκας και να αρπάζει το πορτοφόλι της. Ο άντρας έσκυψε το κεφάλι κι έσφιξε τα χείλη. Το βλέμμα του σκοτείνιασε. Το μετρό έφτασε σχεδόν αμέσως. Κατέβηκε στην επόμενη στάση. Προσπέρασε μια παρέα νεαρών που ζωγράφιζαν σατανιστικά σύμβολα στους τοίχους κι έστρεψε το πρόσωπό του από την άλλη πλευρά. Βγήκε σε ένα στενό δρομάκι. Κοίταξε το φορτηγό που ήταν σταθμευμένο στη γωνία, τη στιγμή που ένας άντρας πηδούσε βιαστικά από ένα μπαλκόνι κι έριχνε μέσα τα κλοπιμαία του...

...Είσαι προστατευμένος μέσα στη σαπουνόφουσκά σου κι απλά παρατηρείς. Μπήκες στη θέση του κοριτσιού που βιάστηκε ενώ ήταν ανήλικο; Του μικρού αγοριού που του έκαναν bullying; Του παιδιού που έχασε τον πατέρα του γιατί κάποιος τον σκότωσε για λίγα ψιλά; Της κοπέλας που η μάνα της αποπειράθηκε να τη σκοτώσει; Της γιαγιάς που της έκλεψαν το κομπόδεμά της; Του παππού που είδε μπροστά στα μάτια του να βιάζουν την ηλικιωμένη γυναίκα του; Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί ο κόσμος έχει πάψει να πιστεύει στα θαύματα; Γιατί απλά έχουν πάψει να συμβαίνουν! Αυτός είναι ο λόγος για την κατάντια τους! Τους αφήσατε μόνους τους! Κι αυτοί σας ξέχασαν!»

«Κι ο δικός σου σκοπός ποιός είναι; Να τους θυμίσεις την παρουσία μας; Ή να τους θυμίσεις τη δική σου τώρα που είναι απελπισμένοι; Τους προσφέρεις μια διέξοδο από τη θλίψη τους. Τους προσφέρεις μια ουτοπία Damon, μια προσωρινή ουτοπία ψευδαισθήσεων που νομίζουν ότι θα απαλύνει τη θλίψη τους και θα δικαιώσει τα θύματα, είτε είναι οι ίδιοι, είτε κάποιοι που αγαπούν! Τους δίνεις την ευκαιρία να ‘τιμωρήσουν’ τους υπαίτιους της δυστυχίας τους με αντάλλαγμα τι; Την ψυχή τους; Κι έτσι τους βοηθάς;»..."

Κριτικη Βιβλίου ΜΑΧ!, του Φυστίκι ΠουΚυλάει, εκδόσεις Memento

Διαβάστε την κριτική μου για το Artcore Magazine

http://www.artcoremagazine.gr/logos-texni/bibliothiki/max-tou-fistiki-pou-kilaei

"...Ένα βιβλίο που μπορεί να προσφέρει μια διέξοδο στις σκοτεινές μας στιγμές, να μας θυμίσει τη φωτεινή πλευρά της ζωής και να μας κάνει να γελάσουμε με την ψυχή μας. Άλλωστε, λένε πως το γέλιο νικάει τον φόβο και την ανησυχία. Έτσι, λοιπόν, τουλάχιστον μέχρι να το διαβάσουμε ως το τέλος, θα είμαστε όλοι νικητές..."

Τα σκαλοπάτια

Διαβάστε την ιστορία μου στο The Weird Side Daily

https://weirdsides.com/arthra-istories/ta-skalopatia/

"...Χρειάστηκε να περάσει λίγη ώρα μέχρι να συνειδητοποιήσει πως αυτό που άκουγε δεν ήταν μόνο η βροχή. Υπήρχε και κάτι άλλο﮲ κάτι ξένο﮲ κάτι που δεν ταίριαζε﮲ κάτι που έμοιαζε με… όχι δεν μπορεί… μάλλον έκανε λάθος. Ανακάθισε και προσπάθησε να αφουγκραστεί με μεγαλύτερη προσοχή. Ναι… αυτό που άκουγε, ήταν κλάμα. Σηκώθηκε και κοίταξε γύρω του...

...Η τραγωδία χτύπησε την οικογένεια των Μπλέικ. Η μικρή τους κόρη έπεσε και χτύπησε τη στιγμή που έπαιζε στην παιδική χαρά του χωριού. Ο θάνατός της ήταν ακαριαίος».

Ακούμπησε στην πλάτη της καρέκλας του και προσπάθησε να συλλογιστεί τα γεγονότα. Οι Μπλέικ έχασαν την κόρη τους. Άραγε γι’ αυτό παράτησαν το σπίτι τους κι εξαφανίστηκαν; Γι’ αυτό δεν γύρισαν ποτέ πίσω; Άραγε η κόρη τους λεγόταν Ρούθι;..."

Damon HellWay Saga Part 11: Προσοχή στο Κενό

"Προσοχή στο κενό"

Διαβάστε την ιστορία μου στο thebluez.gr

https://thebluez.gr/damon-hellway-saga-prosoxistokeno

"...Κοίταξε γύρω του. Λίγα μέτρα πιο πέρα, ένας άντρας στεκόταν με την πλάτη στηριγμένη στον τοίχο και κάπνιζε ένα πούρο. Ο πυκνός καπνός, ανέβαινε μέχρι το ταβάνι κι έφτιαχνε περίεργα, ακατανόητα σχήματα﮲ σχήματα που έμοιαζαν με αλλόκοτα πρόσωπα που είχαν τρύπες αντί για μάτια και στόμα, σχισμές αντί για ρουθούνια και ακανόνιστο περίγραμμα. Και μετά, τα σχήματα αυτά άλλαζαν μορφή και μετατρέπονταν σε άλλα, που έμοιαζαν με νότες﮲ νότες που στη συνέχεια γίνονταν λέξεις﮲ ασυνάρτητες λέξεις που ο Μάρτιν δεν μπορούσε να διαβάσει. Και ο καπνός αυτός, έκρυβε το πρόσωπο του άντρα κι έκανε τα μαλλιά του να μοιάζουν κατάλευκα. Ή μήπως ήταν όντως κατάλευκα; Ο Μάρτιν μισόκλεισε τα μάτια για να διακρίνει καλύτερα, αλλά είχε την εντύπωση ότι το σκοτάδι ήταν πιο πυκνό γύρω του. Ένα ρίγος τον διαπέρασε. Το μεγάλο ρολόι δίπλα στις σκάλες χτύπησε και ο ήχος του τον έκανε να γυρίσει απότομα. Ήταν έντεκα το βράδυ. Όταν στράφηκε και πάλι προς το σημείο που στεκόταν ο άντρας, δεν υπήρχε κανείς

...«To all passengers on board

We’ll be flying underground

To all passengers on board

Stay calm and praise the Lord»,

έλεγε σε κάποιο σημείο το τραγούδι.

Απομακρύνθηκε από τις ράγες και κάθισε σε μια ξεχαρβαλωμένη καρέκλα μπροστά από έναν τοίχο καλυμμένο με γκράφιτι. Περίεργο. Κάθε βράδυ έκανε το ίδιο δρομολόγιο, αλλά δεν θυμόταν τη συγκεκριμένη ζωγραφιά στον τοίχο. Για την ακρίβεια, δεν θυμόταν καμία ζωγραφιά στον τοίχο. Την παρατήρησε καλύτερα. Απεικόνιζε ένα αεροπλάνο﮲ ένα αεροπλάνο, που όμως δεν πετούσε στον ουρανό, αλλά… μέσα σε ένα σκοτεινό τούνελ...

Κριτική Βιβλίου "Ο κύριος Μερσέντες", του Stephen King, εκδόσεις BELL

Διαβάστε την κριτική μου για το Artcore Magazine

http://www.artcoremagazine.gr/logos-texni/bibliothiki/o-kirios-mersentes-tou-stephen-king

"...Πολλές φορές το σκοτάδι που κρύβεται μέσα σε ένα άρρωστο μυαλό είναι πολύ πιο τρομακτικό από τα τέρατα που βρίσκονται το βράδυ κάτω από το κρεβάτι μας...

...Η ιστορία του διαδραματίζεται σε μια μεταβατική περίοδο: όταν η κρίση έχει πλήξει την Αμερική, τα παιδιά αρχίζουν να αποξενώνονται από τους γονείς, οι μεγάλες εταιρίες καταβροχθίζουν τις μικρές, ενώ ο παγωτατζής κυκλοφορεί ακόμα στις γειτονιές. Μόνο που πολλές φορές αυτό που μοιράζει δεν είναι ζάχαρη και γλυκά, αλλά τρόμος και σκοτάδι..."