Κόκκινος Εφιάλτης

Άλλο ένα βράδυ που ξυπνάς απότομα από το ουρλιαχτό του ανέμου. Μόνο που αυτό το βράδυ μοιάζει ακόμα περισσότερο με κλάμα∙ με το κλάμα ενός μωρού. Άραγε να είναι το κλάμα του μωρού που σκότωσες πριν να προλάβει καν να γεννηθεί; Ανακάθεσαι στο κρεβάτι και βυθίζεις το βλέμμα στο σκοτάδι γύρω σου. Ο διακόπτης είναι δίπλα σου αλλά δεν κάνεις την κίνηση να ανάψεις το φως. 

Οι σκιές από τα κλαδιά των δέντρων που εισχωρούν στην κρεβατοκάμαρα έχουν κάτι το μυστηριώδες και γοητευτικό που σε σαγηνεύει και σε τραβάει κοντά του. Τις βλέπεις να σαλεύουν μπροστά στα πόδια σου και νιώθεις τα άυλα χέρια τους να σε αγκαλιάζουν. Άραγε τι φοβάσαι περισσότερο; Το σκοτάδι… ή το φως; Στο σκοτάδι όλα μοιάζουν απόκοσμα. Τα μυστικά παραμένουν κρυμμένα. Όταν όμως ξημερώνει, τα πάντα αποκαλύπτονται, ακόμα κι αυτά που φοβάσαι να αντικρίσεις.

Διαβάστε περισσότερα:
https://weirdsides.com/arthra-istories/kokkinos-efialtis/

Κριτική Βιβλίου "Άκουσε Με",

"Η ιστορία είναι γραμμένη σαν κινηματογραφική ταινία και καθώς προχωράμε προς το τέλος της, το παρελθόν έρχεται να συναντήσει το παρόν και τότε οι ήρωές του ωριμάζουν, μεγαλώνουν κι έρχονται να συναντήσουν τους σημερινούς ενήλικους εαυτούς τους που δεν έχουν καμία σχέση με πριν. Οι ανατροπές είναι πολλές και ο δολοφόνος, σαν άλλος δόκτωρ Τζέκυλ και μίστερ Χάιντ, περιμένει να τον ανακαλύψουμε."

"Άκουσε Με", το μυθιστόρημα της Μανίνα Ζουμπουλάκη κυκλοφορεί από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ. Διαβάστε την κριτική μου για το Artcore Magazine, ακολουθώντας τον παρακατω σύνδεσμο:

http://www.artcoremagazine.gr/logos-texni/bibliothiki/akouse-me-tis-maninas-zoumpoulaki

Ίσως δεν Έπεσε ο Γίγαντας αλλά ο Τζακ από τη Φασολιά

Η φωτιά στο τζάκι θεριεύει. Δημιουργεί μυστηριακές σκιές που φαντάζουν απόκοσμες. Απλώνουν τα χέρια τους στους τοίχους και υφαίνουν αραχνοΰφαντους ιστούς από παραμύθια. Ψιθυρίζουν αλλόκοτα όνειρα στολισμένα με εφιάλτες. 

Ο μονόφθαλμος ξυλουργός χτυπάει ρυθμικά το πόδι του στο ξύλινο πάτωμα καθώς κινεί τα νήματα των παράξενων παικτών.

Λίγο πριν ξεκινήσει να υφαίνει το παραμύθι, γυρνάει το κεφάλι του 180 μοίρες και κοιτάζει τη μαριονέτα με τη μεγάλη μύτη. Τα μάτια του ξύλινου αγοριού λάμπουν κατακόκκινα στο σκοτάδι καθώς κρατάει τα νήματα των χεριών του δημιουργού του, κινώντας τα όπως θέλει εκείνο. Και η ιστορία αρχίζει να ξεδιπλώνεται…

Διαβάστε τη συνέχεια στο

https://weirdsides.com/arthra-istories/isos-den-epese-o-gigantas-alla-o-tzak-apo-ti-fasolia/

Τι θα συνέβαινε αν η Carrie του Stephen King συναντούσε το Αυτό

...Η Carrie μίλησε με φωνή που δεν ήταν η δική της, αλλά του δημιουργού της:

"Sorry, is the Kool-Aid of human emotions. It’s what you say when you spill a cup of coffee or throw a gutter ball when you’re bowling with the girls in the league. True sorrow, is as rare as true love..."

Ακούστηκε ένα αυτοκίνητο να πλησιάζει. Η κόκκινη λαμαρίνα έλαμπε. Ο κλόουν πήγε στο πίσω μέρος και διάβασε φωναχτά:

«Christine…», μουρμούρισε αργόσυρτα. «1983».

Το κορίτσι και ο κλόουν, χωρίς δεύτερη σκέψη, μπήκαν στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Τότε εκείνο ξεκίνησε μέσα στη νύχτα, φωτίζοντας το σκοτάδι με τα τρομακτικά πράσινα φώτα του. Μετά από ώρες ταξιδιού, όταν είχε αρχίσει να ξημερώνει, το αυτοκίνητο έφτασε έξω από ένα μεγάλο ξενοδοχείο που είχε την επιγραφή «ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΘΕΑ» και σταμάτησε....

Διαβάστε τη συνέχεια στο

http://www.artcoremagazine.gr/logos-texni/biblioskopio/ti-tha-sinebaine-an-i-carrie-tou-stephen-king-sinantouse-to-auto?

Μια βραδιά με τον Edgar Allan Poe

...το σκηνικό αλλάζει. Κι εσύ βρίσκεσαι σε ένα αχανές, «στοιχειωμένο παλάτι». Ο ψυχρός άνεμος που λυσσομανάει ουρλιάζει, διαπερνώντας τους πέτρινους τοίχους του, και σε κάνει να ανατριχιάζεις. Οι σκιές των δέντρων που ξεγλιστρούν μέσα από τα παράθυρα ταλαντεύονται αφηνιασμένες, σαν γιγάντιες αράχνες που απλώνουν τα πλοκάμια τους στα αθώα θύματά τους. Το κοράκι φτερουγίζει δίπλα σου και προσγειώνεται σε μια υδρορροή. Σου γνέφει να το ακολουθήσεις. Σε οδηγεί σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Κουρνιάζει δίπλα σε μια φιγούρα, που είναι σκυμμένη στα βιβλία της. Μια φιγούρα, που σηκώνει το βλέμμα και σε περιεργάζεται σιωπηλά.

«Καλώς όρισες, ξένε», ακούς να σου λέει. «Λοιπόν; Τι θέλεις να μάθεις για μένα;».

Διαβάστε περισσότερα στο 

http://www.artcoremagazine.gr/logos-texni/biblioskopio/mia-bradia-me-ton-edgar-allan-poe

Μια Πόλη... Χιόνι

Μια πόλη χιόνι, όπως τραγούδησε και ο Πλιάτσικας, κι εσύ ψάχνεις να βρεις τι είναι αυτό που σε λυτρώνει…. Ψάχνεις να βρεις τις απαντήσεις στο παγωμένο χιόνι… Οι νιφάδες πέφτουν και θρυμματίζονται στον άνεμο σκορπώντας γυάλινη αστερόσκονη στο έδαφος…

Οι νιφάδες πέφτουν και θρυμματίζονται στον άνεμο σκορπώντας γυάλινη αστερόσκονη στο έδαφος…

Σκορπώντας όνειρα που ψιθυρίζουν απατηλές αλήθειες, και ιστορίες από μια άλλη ζωή. Ιστορίες που ακροβατούν σε ένα τεντωμένο σκοινί που κρέμεται πάνω από τις παγωμένες γραμμές ενός τρένου που έχει χαθεί στο χρόνο ακολουθώντας ένα δρόμο χωρίς επιστροφή…

Μια πόλη χιόνι…

Διαβάστε τη συνέχεια στο:

https://pinakio.blogspot.com/2017/01/blog-post_13.html#more

Και Μετά... Σιωπή

Λένε ότι όταν βρέχει, είναι σαν να κλαίει ο ουρανός.

Τα ασταμάτητα δάκρυά του μετατρέπουν σε ποτάμια τους δρόμους της γκρίζας πόλης. 

Η ομίχλη κατεβαίνει χαμηλά, τυλίγει τη ζωή, κι εξαφανίζεται σιγά σιγά, εισχωρώντας στις ψυχές.

Η θλίψη γίνεται παγωμένο χαλάζι που μαστιγώνει. Ο πόνος γίνεται βροχή, που ξεπλένει τα χρώματα των ανθρώπων. Οι δρόμοι γεμίζουν με τις πολύχρωμες ασπίδες προστασίας τους μεταμφιεσμένες σε ομπρέλες....

Διαβάστε τη συνέχεια στο:

https://pinakio.blogspot.com/2018/05/blog-post_22.html#more

Οι δύο όψεις του Καθρέφτη

Πάντα της άρεσαν τα παραμύθια. Κι είχε την περίεργη τάση να τα πιστεύει. Δεν της φάνηκε περίεργο λοιπόν όταν είδε ένα λευκό, στρουμπουλό κουνέλι να της κλείνει το μάτι. Και το ακολούθησε. Φαίνεται όμως πως στην πορεία έχασε το δρόμο. Κι αντί για τη Χώρα των Θαυμάτων, βρέθηκε στη Χώρα του Ποτέ.

Διαβάστε περισσότερα στο:

http://pinakio.blogspot.com/2017/02/blog-post_64.html