Damon HellWay Saga: Οι Πέντε Θάνατοι

Μια ακόμη ιστορία μου από τον κόσμο του Damon HellWay στο TheBluez.gr

[...]«Δεν βλέπω!» ούρλιαζε και ψηλάφιζε στον αέρα ψάχνοντας κάποιο στήριγμα. «Τα… τα μάτια μου!»

Προσπάθησε να κρατηθεί στα τυφλά από τη μισοσπασμένη πόρτα, μα τα χέρια της τραυματίστηκαν από τα σπασμένα γυαλιά. Σωριάστηκε στο πάτωμα αιμόφυρτη. Σχεδόν αμέσως, έβγαλε μια σπαραχτική κραυγή κι έμεινε ακίνητη μπρούμυτα[...]

[...] πλησίασε να τη βοηθήσει, αλλά όταν την έστρεψε προς το μέρος του, διαπίστωσε πως ένα γυαλί είχε καρφωθεί στο μάτι της. Ήταν νεκρή. Δεν ήταν όμως αυτό το τρομακτικότερο˙ ήταν το ότι έβλεπε πολλά αμάξια είτε να συγκρούονται μεταξύ τους, είτε να πέφτουν πάνω σε πεζοδρόμια, καταστήματα, και πεζούς˙ ότι πολλοί έτρεχαν πανικόβλητοι στον δρόμο﮲ ότι κάποιοι προσπαθούσαν να πιάσουν τα αντικείμενα που κρατούσαν πριν από λίγη ώρα, μα εκείνα έπεφταν από τα χέρια τους, όπως γλιστρά το νερό από τις παλάμες﮲ άνθρωποι έφτυναν το πρόχειρο φαγητό που έτρωγαν ή το ποτό που έπιναν και άλλοι ρουθούνιζαν με απογοήτευση τον αέρα, τα λουλούδια στα παρτέρια, το δέρμα τους. Και το πιο τρομακτικό από όλα, ήταν πως ενώ υπήρχε τόση φασαρία, φωνές λυγμοί και ουρλιαχτά, εκείνος δεν άκουγε τίποτε.

Κόλλησε αποσβολωμένος τις παλάμες του σε ένα κομμάτι τζαμαρίας που είχε μείνει όρθιο και απόμεινε ακίνητος να παρατηρεί τον κόσμο γύρω του να καταρρέει και να βουλιάζει στο χάος. [...]

Διαβάστε περισσότερα παρακάτω:

Damon HellWay Saga: Οι Πέντε Θάνατοι

Χαμένες Πατρίδες

[...]Ο ήλιος έδυε και ο ορίζοντας έμοιαζε να αιμορραγεί. Και το αίμα, θαρρείς και χυνόταν στη θάλασσα, σχημάτιζε ένα κόκκινο μονοπάτι που ξεθώριαζε καθώς πλησίαζε στην ακτή. Στην άκρη του, ένας μπόγος κειτόταν μπρούμυτα πάνω στην άμμο. Το νερό, ακουμπούσε απαλά πάνω του κι έπειτα υποχωρούσε, ζωγραφίζοντας γύρω του ένα περίγραμμα από αφρό.[...]

[...]«Άργο!» άκουσε μια βραχνή, αυστηρή φωνή. «Μην τρομάζεις τον επισκέπτη μας!». Ο σκύλος υπάκουσε κι απομακρύνθηκε. Το αγόρι τον παρακολούθησε να πηγαίνει στην πόρτα και να υποδέχεται το αφεντικό του. Ένας γέρος με γκρίζα μαλλιά, πιασμένα κοτσίδα στη βάση του αυχένα, στεκόταν στο κατώφλι στηρίζοντας το βάρος του σε ένα μπαστούνι. Τα ρούχα και τα παπούτσια του ήταν τρύπια και παλιά. Βάδισε κουτσαίνοντας προς την καρέκλα και την έσυρε με κόπο μπροστά στο κρεβάτι. Κάθισε και κοίταξε το αγόρι που του ανταπέδωσε το βλέμμα τρομαγμένο.[...]

 [...] «Στην πραγματική ζωή Κόντι, δεν υπάρχει μαγική συνταγή, δεν υπάρχει μαγικό φίλτρο που θα σε κάνει ψηλότερο για να υψώσεις ανάστημα και να νικήσεις τους φόβους σου. Ούτε μπορείς να γίνεις μικροσκοπικός για να κρυφτείς από τον κόσμο, τα προβλήματά σου και όλα αυτά που σε στοιχειώνουν. Ο καθρέφτης που κοιτάζεις αυτή τη στιγμή, έχει δυο όψεις. Μπορείς να μείνεις φυλακισμένος στον ψυχρό, γυάλινο κόσμο του για πάντα. Ή μπορείς να τον σπάσεις σε εκατομμύρια κομμάτια, να σκορπίσεις τη γυάλινη χρυσόσκονη στον άνεμο και να ξαναβρείς τη χαμένη σου ανάσα[...]

[...]«Μικρέ!» ούρλιαξε και τον έκλεισε στην αγκαλιά του τη στιγμή που το παιδί είχε κλείσει τα μάτια του. «Μικρέ τι έπαθες! Ξύπνα! Είναι απλώς πυροτεχνήματα! Δεν σκοτώνουν… δεν γίνεται να σκοτώνουν… Δεν γίνεται να σκοτώνουν τα πυροτεχνήματα!»[...]

Διαβάστε περισσότερα παρακάτω:

Χαμένες Πατρίδες

Paint it Red

Η ιστορία μου, εμπνευσμένη από τη σημερινή ημέρα, στο TheBluez.gr 

[...]Έσφιξε τα χείλη και πήγε στην κρεβατοκάμαρα. Στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη και παρατήρησε το είδωλό της, ανέκφραστη. Τα μαλλιά της ήταν ακατάστατα και τα ρούχα της γεμάτα λεκέδες. Οι μαύροι κύκλοι σκίαζαν τα νεανικά της μάτια, ενώ το μέχρι πρότινος αψεγάδιαστο δέρμα της, έμοιαζε ταλαιπωρημένο. Έφτιαξε στα γρήγορα ένα σφιχτό κότσο, μακιγιάρισε τις ατέλειες του προσώπου της και άλλαξε ρούχα. Πήρε τα τρία αυγά από το τραπέζι και τα έριξε στην τσάντα της.

«Σημαδιακός ο αριθμός τρία» σκέφτηκε καθώς έκλεινε την πόρτα πίσω της κι έβγαινε στο μικρό πλακόστρωτο δρομάκι. «Συμβολίζει τη Θεία Τριάδα, Πατέρας-Υιός και Άγιο Πνεύμα». Για τη Ελισάβετ όμως συμβόλιζε και κάτι άλλο. Συμβόλιζε…

Κούνησε βιαστικά το κεφάλι και απόδιωξε τις σκέψεις. Δεν ήταν ώρα να ανακαλέσει τον άλλο συμβολισμό. Όχι ακόμη[...]

Διαβάστε περισσότερα παρακάτω:

https://thebluez.gr/2023/04/12/painted-red/

Η Χιονάτη στη Χώρα του Εφιάλτη

Μία ακόμη ιστορία μου, εμπνευσμένη από τον φαινομενικά αθώο κόσμο των παραμυθιών, στο TheBluez.gr

[...] Τι θα γινόταν άραγε, αν κάθε παραμύθι, είχε την αντανάκλασή του σε έναν παράλληλο κόσμο; Έναν κόσμο όπου όλα μπορούν να συμβούν ανάποδα και η  Χώρα των Θαυμάτων να μετατραπεί σε Χώρα του Εφιάλτη; [...]

[...] Στράφηκε προς στο παράθυρο. Αντί όμως για το δικό της είδωλο στο τζάμι, αντίκρυσε εκείνο του λαγού. Της έκανε νόημα να βγει στον διάδρομο. Η σκιά πάνω στον τοίχο μετατράπηκε στη σκιά του ζώου. Τον ακολούθησε. [...]

 [...]Τέλος, στάθηκε μπροστά στον έβδομο﮲ εκείνον που βρισκόταν πρωτύτερα στο δωμάτιο της μητριάς της. Η εικόνα που αντίκρισε άρχισε να αλλάζει. Το πρόσωπό της χλόμιασε. Μαύροι κύκλοι σκίασαν τα μάτια της, που έμοιαζαν εξογκωμένα μέσα στις κόγχες τους. Το φόρεμα γέμισε λεκέδες.

Και τότε, το είδωλό της, έβγαλε ένα μήλο από τη γαβάθα και το έτεινε προς το μέρος της[...]

Διαβάστε περισσότερα παρακάτω:

Η Χιονάτη στη Χώρα του Εφιάλτη

Little Red Riding Death

Η καινούρια μου ιστορία, εμπνευσμένη από τον φαινομενικά αθώο κόσμο των παραμυθιών, στο TheBluez.gr

[...]Το άτυχο ζώο έτρεχε αλαφιασμένο, με όσες δυνάμεις του είχαν απομείνει. Οι θάμνοι έγδερναν το δέρμα και οι μυτερές πέτρες τις πατούσες του. Το βλέμμα του θόλωνε κατά διαστήματα, ο ίλιγγος επέστρεφε δριμύτερος και μαζί με την ομίχλη το οδηγούσαν σε λάθος μονοπάτια. Άραγε ο διώκτης του, ακολουθούσε ακόμη; Στράφηκε προς τα πίσω. Δεν μπορούσε να τον δει. Μπορούσε όμως να τον ακούσει. Μπορούσε να τον μυρίσει˙  να μυρίσει τον θάνατο που ετοιμαζόταν να του χαρίσει. [...]

[...]Μερικές μόνο μπουκιές, ήταν αρκετές για να καταλάβει, πως έκρυβε μέσα του δηλητήριο˙ αυτό το δηλητήριο που του κατέτρωγε τόση ώρα τα σωθικά˙ αυτό το δηλητήριο που τελικά θα το σκότωνε, αν δεν προλάβαινε να το κάνει πρώτα ο θύτης˙ ένας θύτης με πρόσωπο αγγελικό˙ ένας θύτης, που πάντα υποκρινόταν το θύμα στα παραμύθια[...]

Διαβάστε περισσότερα παρακάτω:

https://thebluez.gr/2023/01/23/little-red-riding-death/

Το Αγόρι με τα Γκρίζα Μάτια

[...] Ο μικρός σηκώθηκε και κάθισε πιο κοντά της˙ τόσο κοντά, που μπορούσε να δει τον εαυτό της να καθρεφτίζεται μέσα στα μάτια του˙ εκείνα τα γκρίζα μάτια που της φαίνονταν τόσο οικεία, χωρίς ωστόσο να μπορεί να εξηγήσει τον λόγο. Και ξαφνικά, τα μάτια αυτά άρχισαν να γυαλίζουν. Δυο μεγάλες σταγόνες ξεχύθηκαν από μέσα τους και κύλησαν στα μάγουλα του παιδιού. Η Κάλια σήκωσε το χέρι της για να το χαϊδέψει, σταμάτησε όμως απότομα. Πώς μπορούσε να αγγίξει ένα ξένο παιδί; Δάγκωσε τα χείλη. [...]

Διαβάστε περισσότερα παρακάτω:

Το Αγόρι με τα Γκρίζα Μάτια

Ο Μόδιστρος και το Αρκουδάκι του Halloween

Με αφορμή τη χθεσινή γιορτή του Halloween, διαβάστε μια σχετική ιστορία μου.

[...]Halloween: Οι νεκροί περπατούν ανάμεσα στους ζωντανούς. Αφήνουν χνάρια που αν τα ακολουθήσουμε, οι συνέπειες, μπορεί να αποβούν ολέθριες ή… σωτήριες για τη ζωή μας[...]

[...]Συνέχισε να περπατά κουτσαίνοντας μέσα στην πολύχρωμη θάλασσα των μασκαράδων, ενώ οι φωτισμένες κολοκύθες έμοιαζαν με στοιχειωμένα πρόσωπα που τα πύρινα μάτια τους διαπερνούσαν όχι μόνο το σκοτάδι της νύχτας, μα και αυτό που φώλιαζε μέσα στις ψυχές. Τα μικρά στρόγγυλα γυαλιά του θόλωσαν από τη ζεστή του ανάσα. Τα έβγαλε και τα σκούπισε βιαστικά με ένα μαντήλι[...]

 [...]Από τότε, κλείστηκε στον εαυτό του και στο σπίτι του. Δεν έβγαινε έξω, παρά μόνο όταν έπεφτε η νύχτα και μόνο όταν ήταν αναγκαίο, όπως απόψε.

Τώρα, επέστρεφε στο σπίτι κρατώντας μια σακούλα με τρία πακέτα. Ένα ελαφρύ αεράκι φύσηξε, και μερικά νεκρά, φθινοπωρινά φύλλα ξεκόλλησαν από τα κλαδιά κι έπεσαν απαλά γύρω του και πάνω στο παλτό του[...]

[...]Ήταν περασμένα μεσάνυχτα όταν ξύπνησε απότομα. Δεν άργησε να καταλάβει τι ήταν αυτό που τον τρόμαξε. Η γάτα είχε ρίξει τη σακούλα στο πάτωμα και γρύλιζε κοιτώντας το εσωτερικό της[...]

[...]η πόρτα της αυλής ταλαντεύτηκε με ένα ελαφρύ τρίξιμο και μια σκιά σύρθηκε αθέατη ως την εξώπορτα του σπιτιού. Την επόμενη στιγμή, βρέθηκε στο σαλόνι. Προσπέρασε τη γάτα, η οποία μόλις την αντιλήφθηκε κρύφτηκε κάτω από τον καναπέ και κατευθύνθηκε προς την κρεβατοκάμαρα[...]

Διαβάστε περισσότερα στο:

Ο Μόδιστρος και το Αρκουδάκι του Halloween

Damon HellWay Saga Part 21: Η Άκρη του Νήματος

 

Εν αναμονή του Halloween, διαβάστε ακόμα ένα διήγημά μου από τον κόσμο του #DamonHellWay.

[...]Η Μάρτζορι έκλεισε την πόρτα που οδηγούσε στο υπόγειο και περπάτησε στον στενό διάδρομο του ισογείου με τη σκιά της να σέρνεται πάνω στον τοίχο.

Ακούστηκε ένα χτύπημα στην εξώπορτα. Έκανε μια απαξιωτική κίνηση με το χέρι και συνέχισε. Ύστερα από λίγο, τα χτυπήματα έγιναν δύο. Έπειτα τρία. Μετά τέσσερα. Και τέλος δεν σταματούσαν. Και ξαφνικά, τα φώτα του σπιτιού έλαμψαν εκτυφλωτικά κι έσβησαν απότομα κάνοντας έναν δυνατό κρότο λες και κάτι έσπασε. Η γυναίκα έφερε το χέρι στο στήθος προσπαθώντας να διατηρήσει την ψυχραιμία της. Αμέσως έβγαλε ένα κερί από το συρτάρι και μερικά σπίρτα. Το άναψε βιαστικά και φώτισε τον χώρο. Πλησίασε στην εξώπορτα. Ήταν σφαλισμένη. Κάνοντας μεταβολή όμως, πρόσεξε ένα κουβάρι με κλωστή να βρίσκεται στη βάση της σκάλας που οδηγούσε στον επάνω όροφο[...]

[...]Λίγο πριν ξημερώσει, τα φώτα από τα φαναράκια και τις κολοκύθες, έμοιαζαν με πυγολαμπίδες μέσα στο πηχτό σκοτάδι. Η ησυχία ήταν απόλυτη. Ένας άντρας με λευκά μαλλιά, χλωμό δέρμα, γαλανά μάτια και μαύρα ρούχα, κρατούσε το κουβάρι και τύλιγε αργά την κλωστή, τραβώντας την από το σπίτι της Μάρτζορι. Δίπλα του, στεκόταν ο Τζέρεμι Σίγκουλ, ο προσωπικός του συγγραφέας. Το κορίτσι με το κόκκινο παλτό, ξεπρόβαλλε κρατώντας την άκρη του νήματος και άρχισε να τους πλησιάζει[...]

Διαβάστε περισσότερα στο:

Damon HellWay Saga: Η Άκρη του Νήματος

Η Αλίκη στη Χώρα του Ποτέ

Διαβάστε την ιστορία μου στο TheBluez.gr

[...]Η πόρτα όμως που ήταν στη μεριά του άνοιξε κι εκείνος βγήκε έξω τρέχοντας. Γύρισε ξαφνιασμένη προς τους υπόλοιπους επιβάτες, αλλά αναπήδησε τρομαγμένη. Όλοι είχαν κλειστά μάτια και το στήθος τους ανεβοκατέβαινε ρυθμικά. Έμοιαζαν να κοιμούνται. Πήγε δίπλα τους και τους παρατήρησε. Ήταν ένας μεσήλικας άντρας που τα γυαλιά του είχαν γείρει στο πλάι, μια τροφαντή κυρία με κότσο και έντονο μακιγιάζ και ένας νεαρός. Κάτι της θύμιζαν, αλλά δεν μπορούσε να προσδιορίσει τι[...]

[...]Ίσα που πρόλαβε να ελιχθεί προτού ένα κοράκι περάσει δίπλα της και προσγειωθεί μπροστά της. Την κοίταξε προκλητικά, έσκυψε στο έδαφος, κι άρχισε να τσιμπάει μερικά ψίχουλα. Τα παρατήρησε και διαπίστωσε ότι σχημάτιζαν μια ευθεία διαδρομή. Στένεψε το βλέμμα. Δεν ήξερε γιατί, αλλά αποφάσισε να την ακολουθήσει. Προσπέρασε το κοράκι. Εκείνο της πέταξε ένα κρώξιμο και συνέχισε να τρώει.

Βρέθηκε σε ένα στενό δρομάκι. Υπήρχε «κάτι» κρεμασμένο ανάμεσα στα κτίρια που βρίσκονταν στις δύο πλευρές του δρόμου. Πλησίασε πιο κοντά. Τρία πάνινα κουνέλια κρέμονταν από ένα σκοινί[...]

[...]«Μα δεν είναι φανερό;» τη ρώτησε με σφιγμένα δόντια. «Είναι το μέρος όπου πεθαίνουν τα παραμύθια!»[...]

[...]σε έναν ανάποδο κόσμο η αντανάκλασή σου στον καθρέφτη θα σου δείχνει το λάθος. Τότε πρέπει να σκεφτείς ήρεμα και να πράξεις το σωστό… Το θέμα είναι να μπορείς να κρατήσεις την ισορροπία σου, ακόμα κι όταν όλα είναι εναντίον σου﮲  ακόμα κι όταν ο κόσμος γύρω σου έχει γυρίσει ανάποδα»[...]

Διαβάστε περισσότερα στο:

Η Αλίκη στη Χώρα του Ποτέ

Damon HellWay Saga Part 20: Το Απόλυτο Κακό

[...]Η φωνή της ακούστηκε επιτακτική αυτή τη φορά. Το αγόρι άφησε τη γάτα χωρίς να το σκεφτεί. Το ζωάκι άδραξε την ευκαιρία κι έτρεξε μακριά. Σηκώθηκε λες και ήταν υπνωτισμένος. Η Λούσι έκανε μεταβολή και προχώρησε κατευθείαν πάνω σε έναν θάμνο. Ο Λούκας κοντοστάθηκε. Το κορίτσι με τα λευκά μαλλιά σταμάτησε απότομα.

«Φοβάσαι;»[...]

[...]«Το απόλυτο κακό δεν είμαι εγώ» τον άκουσε να λέει. «Το απόλυτο κακό είναι αυτό που πηγάζει από μέσα μας. Είναι αυτό που απλώνει τα πλοκάμια του και αγκαλιάζει κάθε πτυχή του μυαλού μας, οδηγώντας μας σε πράξεις αδιανόητες˙ πράξεις αποτρόπαιες. Μας κάνει να βλάπτουμε τους άλλους, νιώθοντας ασφαλείς αφού το κακό που τους προκαλούμε δεν πρόκειται να μας αγγίξει. To απόλυτο κακό, Άιζακ, το προκάλεσες εσύ. Θυσίασες την ψυχή σου στον Βωμό του Χρήματος. Θυσίασες τη ψυχή σου… σε μένα! Τώρα λοιπόν ήρθα για να εισπράξω αυτό που μου έταξες!»

Εκείνος άνοιξε τα μάτια και σύρθηκε προς τα πίσω. Η πλάτη του όμως ακούμπησε πάνω στον τοίχο. Δεν είχε πού αλλού να πάει[...]

[...]Πριν προλάβει να συνειδητοποιήσει τι ήταν αυτό που μόλις άκουσε, το σώμα του σωριάστηκε στο πάτωμα. Οι σειρήνες «τσίριζαν» από μακριά. Εκείνος όμως δεν τις άκουγε. Βρέθηκε ξανά στο δωμάτιο του κάστρου, με τα κάδρα των παιδιών να δεσπόζουν στους τοίχους. Κλάματα και ψίθυροι άρχισαν να ηχούν γύρω του˙ ψίθυροι που έγιναν ουρλιαχτά˙ εκκωφαντικά ουρλιαχτά που του τρυπούσαν το μυαλό κι έμοιαζαν με λεπίδες που μπήγονταν αργά και βασανιστικά στην καρδιά του.  Και τότε, τα παιδιά ξεπήδησαν από τις κορνίζες κι έγιναν πορσελάνινες κούκλες˙ αμέτρητες κούκλες, που τον πλησίαζαν απειλητικά. Ο κλοιός γύρω του στένευε. Ούρλιαζε, αλλά δεν υπήρχε κανείς για να ακούσει την κραυγή του[...]

Διαβάστε περισσότερα στο:

Damon HellWay Saga: Το Απόλυτο Κακό