Ο Μόδιστρος και το Αρκουδάκι του Halloween

Με αφορμή τη χθεσινή γιορτή του Halloween, διαβάστε μια σχετική ιστορία μου.

[...]Halloween: Οι νεκροί περπατούν ανάμεσα στους ζωντανούς. Αφήνουν χνάρια που αν τα ακολουθήσουμε, οι συνέπειες, μπορεί να αποβούν ολέθριες ή… σωτήριες για τη ζωή μας[...]

[...]Συνέχισε να περπατά κουτσαίνοντας μέσα στην πολύχρωμη θάλασσα των μασκαράδων, ενώ οι φωτισμένες κολοκύθες έμοιαζαν με στοιχειωμένα πρόσωπα που τα πύρινα μάτια τους διαπερνούσαν όχι μόνο το σκοτάδι της νύχτας, μα και αυτό που φώλιαζε μέσα στις ψυχές. Τα μικρά στρόγγυλα γυαλιά του θόλωσαν από τη ζεστή του ανάσα. Τα έβγαλε και τα σκούπισε βιαστικά με ένα μαντήλι[...]

 [...]Από τότε, κλείστηκε στον εαυτό του και στο σπίτι του. Δεν έβγαινε έξω, παρά μόνο όταν έπεφτε η νύχτα και μόνο όταν ήταν αναγκαίο, όπως απόψε.

Τώρα, επέστρεφε στο σπίτι κρατώντας μια σακούλα με τρία πακέτα. Ένα ελαφρύ αεράκι φύσηξε, και μερικά νεκρά, φθινοπωρινά φύλλα ξεκόλλησαν από τα κλαδιά κι έπεσαν απαλά γύρω του και πάνω στο παλτό του[...]

[...]Ήταν περασμένα μεσάνυχτα όταν ξύπνησε απότομα. Δεν άργησε να καταλάβει τι ήταν αυτό που τον τρόμαξε. Η γάτα είχε ρίξει τη σακούλα στο πάτωμα και γρύλιζε κοιτώντας το εσωτερικό της[...]

[...]η πόρτα της αυλής ταλαντεύτηκε με ένα ελαφρύ τρίξιμο και μια σκιά σύρθηκε αθέατη ως την εξώπορτα του σπιτιού. Την επόμενη στιγμή, βρέθηκε στο σαλόνι. Προσπέρασε τη γάτα, η οποία μόλις την αντιλήφθηκε κρύφτηκε κάτω από τον καναπέ και κατευθύνθηκε προς την κρεβατοκάμαρα[...]

Διαβάστε περισσότερα στο:

Ο Μόδιστρος και το Αρκουδάκι του Halloween

Damon HellWay Saga Part 21: Η Άκρη του Νήματος

 

Εν αναμονή του Halloween, διαβάστε ακόμα ένα διήγημά μου από τον κόσμο του #DamonHellWay.

[...]Η Μάρτζορι έκλεισε την πόρτα που οδηγούσε στο υπόγειο και περπάτησε στον στενό διάδρομο του ισογείου με τη σκιά της να σέρνεται πάνω στον τοίχο.

Ακούστηκε ένα χτύπημα στην εξώπορτα. Έκανε μια απαξιωτική κίνηση με το χέρι και συνέχισε. Ύστερα από λίγο, τα χτυπήματα έγιναν δύο. Έπειτα τρία. Μετά τέσσερα. Και τέλος δεν σταματούσαν. Και ξαφνικά, τα φώτα του σπιτιού έλαμψαν εκτυφλωτικά κι έσβησαν απότομα κάνοντας έναν δυνατό κρότο λες και κάτι έσπασε. Η γυναίκα έφερε το χέρι στο στήθος προσπαθώντας να διατηρήσει την ψυχραιμία της. Αμέσως έβγαλε ένα κερί από το συρτάρι και μερικά σπίρτα. Το άναψε βιαστικά και φώτισε τον χώρο. Πλησίασε στην εξώπορτα. Ήταν σφαλισμένη. Κάνοντας μεταβολή όμως, πρόσεξε ένα κουβάρι με κλωστή να βρίσκεται στη βάση της σκάλας που οδηγούσε στον επάνω όροφο[...]

[...]Λίγο πριν ξημερώσει, τα φώτα από τα φαναράκια και τις κολοκύθες, έμοιαζαν με πυγολαμπίδες μέσα στο πηχτό σκοτάδι. Η ησυχία ήταν απόλυτη. Ένας άντρας με λευκά μαλλιά, χλωμό δέρμα, γαλανά μάτια και μαύρα ρούχα, κρατούσε το κουβάρι και τύλιγε αργά την κλωστή, τραβώντας την από το σπίτι της Μάρτζορι. Δίπλα του, στεκόταν ο Τζέρεμι Σίγκουλ, ο προσωπικός του συγγραφέας. Το κορίτσι με το κόκκινο παλτό, ξεπρόβαλλε κρατώντας την άκρη του νήματος και άρχισε να τους πλησιάζει[...]

Διαβάστε περισσότερα στο:

Damon HellWay Saga: Η Άκρη του Νήματος

Η Αλίκη στη Χώρα του Ποτέ

Διαβάστε την ιστορία μου στο TheBluez.gr

[...]Η πόρτα όμως που ήταν στη μεριά του άνοιξε κι εκείνος βγήκε έξω τρέχοντας. Γύρισε ξαφνιασμένη προς τους υπόλοιπους επιβάτες, αλλά αναπήδησε τρομαγμένη. Όλοι είχαν κλειστά μάτια και το στήθος τους ανεβοκατέβαινε ρυθμικά. Έμοιαζαν να κοιμούνται. Πήγε δίπλα τους και τους παρατήρησε. Ήταν ένας μεσήλικας άντρας που τα γυαλιά του είχαν γείρει στο πλάι, μια τροφαντή κυρία με κότσο και έντονο μακιγιάζ και ένας νεαρός. Κάτι της θύμιζαν, αλλά δεν μπορούσε να προσδιορίσει τι[...]

[...]Ίσα που πρόλαβε να ελιχθεί προτού ένα κοράκι περάσει δίπλα της και προσγειωθεί μπροστά της. Την κοίταξε προκλητικά, έσκυψε στο έδαφος, κι άρχισε να τσιμπάει μερικά ψίχουλα. Τα παρατήρησε και διαπίστωσε ότι σχημάτιζαν μια ευθεία διαδρομή. Στένεψε το βλέμμα. Δεν ήξερε γιατί, αλλά αποφάσισε να την ακολουθήσει. Προσπέρασε το κοράκι. Εκείνο της πέταξε ένα κρώξιμο και συνέχισε να τρώει.

Βρέθηκε σε ένα στενό δρομάκι. Υπήρχε «κάτι» κρεμασμένο ανάμεσα στα κτίρια που βρίσκονταν στις δύο πλευρές του δρόμου. Πλησίασε πιο κοντά. Τρία πάνινα κουνέλια κρέμονταν από ένα σκοινί[...]

[...]«Μα δεν είναι φανερό;» τη ρώτησε με σφιγμένα δόντια. «Είναι το μέρος όπου πεθαίνουν τα παραμύθια!»[...]

[...]σε έναν ανάποδο κόσμο η αντανάκλασή σου στον καθρέφτη θα σου δείχνει το λάθος. Τότε πρέπει να σκεφτείς ήρεμα και να πράξεις το σωστό… Το θέμα είναι να μπορείς να κρατήσεις την ισορροπία σου, ακόμα κι όταν όλα είναι εναντίον σου﮲  ακόμα κι όταν ο κόσμος γύρω σου έχει γυρίσει ανάποδα»[...]

Διαβάστε περισσότερα στο:

Η Αλίκη στη Χώρα του Ποτέ

Damon HellWay Saga Part 20: Το Απόλυτο Κακό

[...]Η φωνή της ακούστηκε επιτακτική αυτή τη φορά. Το αγόρι άφησε τη γάτα χωρίς να το σκεφτεί. Το ζωάκι άδραξε την ευκαιρία κι έτρεξε μακριά. Σηκώθηκε λες και ήταν υπνωτισμένος. Η Λούσι έκανε μεταβολή και προχώρησε κατευθείαν πάνω σε έναν θάμνο. Ο Λούκας κοντοστάθηκε. Το κορίτσι με τα λευκά μαλλιά σταμάτησε απότομα.

«Φοβάσαι;»[...]

[...]«Το απόλυτο κακό δεν είμαι εγώ» τον άκουσε να λέει. «Το απόλυτο κακό είναι αυτό που πηγάζει από μέσα μας. Είναι αυτό που απλώνει τα πλοκάμια του και αγκαλιάζει κάθε πτυχή του μυαλού μας, οδηγώντας μας σε πράξεις αδιανόητες˙ πράξεις αποτρόπαιες. Μας κάνει να βλάπτουμε τους άλλους, νιώθοντας ασφαλείς αφού το κακό που τους προκαλούμε δεν πρόκειται να μας αγγίξει. To απόλυτο κακό, Άιζακ, το προκάλεσες εσύ. Θυσίασες την ψυχή σου στον Βωμό του Χρήματος. Θυσίασες τη ψυχή σου… σε μένα! Τώρα λοιπόν ήρθα για να εισπράξω αυτό που μου έταξες!»

Εκείνος άνοιξε τα μάτια και σύρθηκε προς τα πίσω. Η πλάτη του όμως ακούμπησε πάνω στον τοίχο. Δεν είχε πού αλλού να πάει[...]

[...]Πριν προλάβει να συνειδητοποιήσει τι ήταν αυτό που μόλις άκουσε, το σώμα του σωριάστηκε στο πάτωμα. Οι σειρήνες «τσίριζαν» από μακριά. Εκείνος όμως δεν τις άκουγε. Βρέθηκε ξανά στο δωμάτιο του κάστρου, με τα κάδρα των παιδιών να δεσπόζουν στους τοίχους. Κλάματα και ψίθυροι άρχισαν να ηχούν γύρω του˙ ψίθυροι που έγιναν ουρλιαχτά˙ εκκωφαντικά ουρλιαχτά που του τρυπούσαν το μυαλό κι έμοιαζαν με λεπίδες που μπήγονταν αργά και βασανιστικά στην καρδιά του.  Και τότε, τα παιδιά ξεπήδησαν από τις κορνίζες κι έγιναν πορσελάνινες κούκλες˙ αμέτρητες κούκλες, που τον πλησίαζαν απειλητικά. Ο κλοιός γύρω του στένευε. Ούρλιαζε, αλλά δεν υπήρχε κανείς για να ακούσει την κραυγή του[...]

Διαβάστε περισσότερα στο:

Damon HellWay Saga: Το Απόλυτο Κακό