[...] Μια μικρή κουκίδα φαινόταν από μακριά﮲ μια μικρή κουκίδα που έσερνε κάτι μαζί της, σταματούσε ανά διαστήματα και πλησίαζε σιγά σιγά προς το μέρος της. Ο ήχος δυνάμωνε. Τελικά διαπίστωσε πως δεν επρόκειτο για κουκίδα, αλλά για άνθρωπο: έναν άνθρωπο, που φορούσε μια ολόλευκη γυαλιστερή φόρμα κι ένα κόκκινο γυαλιστερό καπέλο. Εκείνο που έσερνε, έμοιαζε με μια μεγάλη, μαύρη ηλεκτρική σκούπα. Η Μέλοντι στένεψε το βλέμμα. Ο άντρας έκανε στάσεις σε διάφορα σημεία, οι πόρτες άνοιγαν διάπλατα κι εκείνος έστρεφε τη σκούπα προς τα μέσα. Εκείνη ρουφούσε κάτι που έμοιαζε με γκρίζο σύννεφο. Και τότε κατάλαβε. Όλος ο διάδρομος ήταν γεμάτος κελιά. Και ο άντρας, ρουφούσε αυτό που υπήρχε μέσα τους. Κοίταξε από την άλλη πλευρά. Τοίχος. Το κελί της ήταν το τελευταίο. Ο καθαριστής ολοένα και πλησίαζε. Σε λίγο θα ερχόταν το τέλος της [...]
[...] Ένιωσε την ακαταμάχητη ανάγκη να τη σφίξει στην αγκαλιά της. Και τότε, ένας διαπεραστικός πόνος της έσκισε τα σωθικά﮲ ένας πόνος, που δεν έμοιαζε με κανέναν άλλον﮲ ένας πόνος που θύμιζε λεπίδες που μπήγονταν σε κάθε σπιθαμή του κορμιού της. Πλημμύρισε με θλίψη, απέραντη θλίψη που έκανε τα δάκρυα να ξεχυθούν από τα μάτια της σαν κύματα από φουρτουνιασμένες θάλασσες [...]
[...] Η αντανάκλαση μιας κοπέλας με μαύρα εβένινα μαλλιά με μπούκλες, καστανά αμυγδαλωτά μάτια, αψεγάδιαστο δέρμα και λευκό σατέν νυχτικό, της ανταπέδωσε το βλέμμα. Ένα αχνό χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπό της, για να αντικατασταθεί σχεδόν αμέσως από μια έκφραση φρίκης. Το δέρμα της άρχισε να ραγίζει. Η εικόνα μπροστά της τρεμούλιασε. Οι μπούκλες λύθηκαν και μετατράπηκαν σε λιγδιασμένα σκοινιά. Τα χείλη της έσκασαν [...]
