Σύμφωνα με τον Σαίξπηρ, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας του, έζησαν στην πραγματικότητα τα γεγονότα της καλοκαιρινής νύχτας, όμως τους φάνηκαν τόσο εξωπραγματικά, που πίστεψαν ότι ήταν απλά ένα όνειρο....
Τα καλοκαιρινά μας όνειρα, αποκτούν απροσδιόριστες μορφές.... Βλέπουμε πρόσωπα τα χαρακτηριστικά των οποίων δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε, η μορφή τους είναι ακαθόριστη και θολή... Μοιάζουν με μαύρες σιλουέτες που ρίχνουν τα δικά τους όνειρα στο κύμα, πετώντας πέτρες στη θάλασσα. Τρέχουν ανέμελα σαν μικρά παιδιά όπως τρέχουν πίσω από τα βλέφαρά μας οι πολύχρωμες εικόνες των ονείρων μας. Και καθώς το λυκόφως τα τυλίγει, γίνονται ένα με το σκοτάδι. Το μόνο που σπάει την απόλυτη σιωπή, είναι οι φωνές τους, που κάποια στιγμή ξεθωριάζουν κι αυτές, γίνονται ψίθυρος. Στο τέλος μένει μόνο ένας αντίλαλος, ένας απόηχος των ευχών μας μέχρι να διαλυθεί κι αυτός στα βελούδινα κύματα της πραγματικότητας. Τον κόσμο που υπάρχει μέσα στο μυαλό μας, τις πιο βαθιές μας επιθυμίες, τις αγγίζουμε μόνο στα όνειρά μας. Όσο και να προσπαθούμε να τις κρατήσουμε κοντά μας, εκείνες μπλέκονται στα κλαδιά της αληθινής ζωής, τρέχουν μακριά κάθε φορά που ξημερώνει και πετούν ψηλά, μοιάζοντας με σκιές πουλιών που ξεθωριάζουν στο άπειρο
