ΟΝΕΙΡΑ ΘΕΡΙΝΗΣ ΝΥΚΤΟΣ

Σύμφωνα με τον Σαίξπηρ, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας του, έζησαν στην πραγματικότητα τα γεγονότα της καλοκαιρινής νύχτας, όμως τους φάνηκαν τόσο εξωπραγματικά, που πίστεψαν ότι ήταν απλά ένα όνειρο....

Τα καλοκαιρινά μας όνειρα, αποκτούν απροσδιόριστες μορφές.... Βλέπουμε πρόσωπα τα χαρακτηριστικά των οποίων δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε, η μορφή τους είναι ακαθόριστη και θολή... Μοιάζουν με μαύρες σιλουέτες που ρίχνουν τα δικά τους όνειρα στο κύμα, πετώντας πέτρες στη θάλασσα. Τρέχουν ανέμελα σαν μικρά παιδιά όπως τρέχουν πίσω από τα βλέφαρά μας οι πολύχρωμες εικόνες των ονείρων μας. Και καθώς το λυκόφως τα τυλίγει, γίνονται ένα με το σκοτάδι. Το μόνο που σπάει την απόλυτη σιωπή, είναι οι φωνές τους, που κάποια στιγμή ξεθωριάζουν κι αυτές, γίνονται ψίθυρος. Στο τέλος μένει μόνο ένας αντίλαλος, ένας απόηχος των ευχών μας μέχρι να διαλυθεί κι αυτός στα βελούδινα κύματα της πραγματικότητας. Τον κόσμο που υπάρχει μέσα στο μυαλό μας, τις πιο βαθιές μας επιθυμίες, τις αγγίζουμε μόνο στα όνειρά μας. Όσο και να προσπαθούμε να τις κρατήσουμε κοντά μας, εκείνες μπλέκονται στα κλαδιά της αληθινής ζωής, τρέχουν μακριά κάθε φορά που ξημερώνει και πετούν ψηλά, μοιάζοντας με σκιές πουλιών που ξεθωριάζουν στο άπειρο

ΣΑΝ ΝΑ ΚΛΑΙΕΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ

Ο ουρανός σκοτείνιασε και η βροχή άρχισε να πέφτει με δύναμη. Οι χοντρές σταγόνες θύμιζαν μικρά, αστραφτερά, μωβ διαμαντάκια που σκορπίζονταν στο έδαφος. Τα δέντρα πάλευαν με τις μανιασμένες δυνάμεις της φύσης...

"Κλαίει ο ουρανός...", ψιθύρισε.
Έτσι σκεφτόταν πάντα όταν έβρεχε.

"Μερικές φορές τα δάκρυα δεν είναι άσχημα...", μονολόγησε. "Μας βοηθούν να ελευθερώσουμε αυτό που κρύβουμε βαθιά μέσα μας και να ξεσπάσουμε, για να δούμε τα πράγματα πιο ήρεμα και πιο καθαρά, όταν θα χει κοπάσει η μπόρα..."

Η βροχή δυνάμωσε. Οι χοντρές σταγόνες πάνω στο τζάμι, σχημάτισαν ένα πέπλο από δάκρυα, που έκρυβαν μέσα τους τις αντανακλάσεις ενός ανάποδου, αιθέριου κόσμου....

ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΙΩ ΟΛΟ ΤΟ ΒΟΣΠΟΡΟ

Κωνσταντινούπολη....ταξίδι στην Ανατολή... Μέσα από τα παραμύθια της Χαλιμάς ας ταξιδέψουμε για χίλιες και μία νύχτες στα νερά του Βοσπόρου. Γύρω μας πλέουν καράβια που πηγαίνουν σε τόπους μακρινούς. Εκεί τα παραμύθια αποκτούν σάρκα και οστά και ο Αλή Μπαμπά μας προσκαλεί να φωνάξουμε "σουσάμι άνοιξε" και να νικήσουμε μαζί του τους σαράντα κλέφτες. Τα σπίτια στις όχθες μοιάζουν μακρινά, σαν πολύχρωμες μικρογραφίες...και τα άλλοτε πλουσιοπάροχα παλάτια μας στέλνουν πάνω στα φτερά των πουλιών τις αναμνήσεις που κουβαλούσαν μέσα στους αιώνες... Ίσως κάπου εκεί, να βρίσκεται και ο Αλαντίν και να ετοιμάζεται να μας προσφέρει τρεις ευχές με το λυχνάρι του...

 

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΜΟΥ ΜΕ ΤΙΤΛΟ "ΟΜΙΧΛΗ & ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ"

Με μεγάλη μου χαρά σας ανακοινώνω ότι την Τετάρτη 24/6/2015, στις 20:00 το απόγευμα στο Barrister, οδός Φράγκων 3, Θεσσαλονίκη, θα πραγματοποιηθεί η παρουσίαση του βιβλίου μου με τίτλο "Ομίχλη & Τριαντάφυλλα".

Το βιβλίο, που είναι συνέκδοση του εκδοτικού οίκου του Ερευνητικού Οργανισμού Ελλήνων "Σκέψις" και του εκδοτικού οίκου "Ήλεκτρον", θα σας εκπλήξει και θα σας καθηλώσει. Μια απίστευτη συντροφιά για το καλοκαίρι μπορεί να γίνει δική σας. Θα κυκλοφορήσει επίσημα στις 23 Ιουνίου στο Barrister, στα γραφεία του Οργανισμού Λ. Καλλιθέας 84 Αμπελόκηποι Θεσσαλονίκη, καθώς  και σε όλη την Ελλάδα ταχυδρομικά μέσω ηλεκτρονικής παραγγελίας από το site: www.eoellas.org.

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Εδώ και δυο μήνες περίπου, μια σειρά αποτρόπαιων φόνων έχει συγκλονίσει τη μικρή επαρχία του Μέλβιλ. Παρά τις εξονυχιστικές έρευνες, στις οποίες έχει προβεί η αστυνομία, δεν μπορεί να καταλήξει πουθενά. Έτσι λοιπόν, ο διεθνούς φήμης ντετέκτιβ Τζακ Κάρτερ καλείται να δώσει λύση στο μυστήριο. Τα απρόοπτα αρχίζουν να τον ακολουθούν πριν ακόμα φτάσει στην μικρή επαρχία, κι όταν ο πάμπλουτος επιχειρηματίας Μπεν Σαντάρι προσφέρεται να τον φιλοξενήσει στον πύργο του, θα ανακαλύψει ότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, και ότι όλοι οι κάτοικοι του Μέλβιλ, ακόμα και οι υπηρέτες του οικοδεσπότη του κρύβουν τα μυστικά τους. Δεν θα αργήσει να βρεθεί κι ο ίδιος σε αδιέξοδο και να αμφισβητήσει τις ικανότητες του. Τι ρόλο θα παίξουν μια κοπέλα που εμφανίζεται τις πιο ανύποπτες στιγμές, ένας γέρος που εξαφανίζεται κουτσαίνοντας μέσα στην ομίχλη και μερικά κόκκινα σαν αίμα τριαντάφυλλα; Ένα απρόβλεπτο αστυνομικό μυθιστόρημα, που κάνει τον αναγνώστη να ταξιδεύει νοερά στον τόπο των εγκλημάτων, να ταυτίζεται με τους ήρωές του, και να ανυπομονεί κι ο ίδιος για τη λύση του μυστηρίου που ξεπερνά τη φαντασία ενός κοινού ανθρώπινου νου.

Λίγα λόγια για μένα:

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη το 1988. Σπούδασα οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας κι έκανα ΜΒΑ με εξειδίκευση στο μάρκετινγκ. Σήμερα, ασχολούμαι ερασιτεχνικά με τη φωτογραφία και αρθρογραφώ σε μπλογκ. Ξεκίνησα να γράφω από τα πρώτα εφηβικά μου χρόνια ιστορίες και στίχους μουσικής. Το 2013, δημοσίευσα το πρώτο της διήγημα με τίτλο: «Όταν ένα μολύβι μικραίνει». Το βιβλίο «Ομίχλη και Τριαντάφυλλα», είναι το πρώτο μου μυθιστόρημα και σύντομα θα ακολουθήσουν κι άλλα.


Θα χαρώ πολύ να σας δω όλους εκεί!

ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΕΣ ΕΥΧΕΣ

Οι μαύρες σιλουέτες της άνοιξης ξεθωριάζουν μέσα στο αχνό φως του μεσημεριού, κλειδώνοντας τις ευχές τους για να μην τις κλέψει κανείς και να τις βρουν πάλι όταν ο χρόνος κάνει τον κύκλο του. Τα παιδιά πετούν τα όνειρά τους στη θάλασσα, ελπίζοντας να φτάσουν σε μέρη μακρινά, και να πάρουν απαντήσεις με μηνύματα φυλακισμένα σε γυάλινα μπουκάλια. Κοιτούν το φεγγάρι με προσμονή κι εύχονται να πετάξουν εκεί με τα φτερά της αθωότητας, βλέποντας όνειρα θερινής νυκτός. Τα καραβάκια πλέουν στη θάλασσα και μοιάζουν με χάρτινα πουλιά, έτοιμα να πετάξουν μακριά και να καούν στον ήλιο του μεσημεριού, ενώ ο φάρος, χωρίς πλέον σημάδια ζωής, αναμένει το πλήρωμα του χρόνου.

ΤΟ "ΑΝΤΙΟ" ΤΟΥ ΜΑΗ

Σήμερα ο καιρός χάλασε. Η απότομη ζέστη έδωσε τη θέση της στον αέρα και τη βροχή. Ίσως αυτός είναι ο τρόπος του Μάη να μας πει "αντίο" προσφέροντάς μας μια ανάσα δροσιάς πριν τον καυτό ήλιο του καλοκαιριού που ξεκινάει από τη Δευτέρα. Μας θυμίζει έτσι αυτό που αφήνουμε πίσω, σε περίπτωση που το έχουμε ξεχάσει,  δίνοντάς μας μια τελευταία ευκαιρία για να αποφασίσουμε αν θα μας λείψει πραγματικά κι αν θα μετράμε το χρόνο αντίστροφα μέχρι ο χρόνος να κάνει τον κύκλο του και να βρεθούμε και πάλι εδώ που είμαστε τώρα ή αν θα καλωσορίσουμε με χαρά "την καινούρια εποχή" και "το νέο ξεκίνημα" και θα ευχηθούμε να μείνουμε για πάντα εκεί. Δύσκολη απόφαση καθώς ο άνθρωπος από τη φύση του δεν ικανοποιείται εύκολα. Συνήθως θέλει αυτό που δεν μπορεί να έχει, κι όταν τέλος το αποκτά, ζητά αυτό που άφησε πίσω του ή το καινούριο που δεν έχει συναντήσει ακόμα. Ποια θα είναι άραγε η απόφαση του; Αυτή είναι μια ερώτηση, που μπορεί να απαντηθεί μόνο από τον καθένα μας. Όποια και να είναι η τροπή των πραγμάτων, ας χαρούμε τις τελευταίες μέρες της άνοιξης κι  ας αποχαιρετήσουμε τον Μάη με μερικές πολύχρωμες φωτογραφίες λουλουδιών.

Περισσότερες φωτογραφίες μπορείτε να δείτε στη σελίδα μου στο facebook:

www.facebook.com/Eroditi.P.View

ΟΤΑΝ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΔΕΝ ΧΩΡΑΝΕ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ

Όπως λέει και μία φράση, "Όταν τα όνειρα δεν χωράνε στα μάτια, γίνονται δάκρυα και πέφτουν". Όταν είμαστε παιδιά, κάνουμε τα πιο παιδιάστικα και ταυτόχρονα πιο αληθινά όνειρα. Όταν όμως μεγαλώνουμε, τα αφήνουμε πίσω, τα ξεχνάμε, και κάνουμε μεγαλύτερα, πιο ρεαλιστικά και πιο επικίνδυνα. 

Οι κούκλες είναι το πιο παλιό και χαρακτηριστικό παιχνίδι των παιδιών. Αντιπροσωπεύουν τα όνειρα και την αθωότητα. Καθρεφτίζουν την αγνή ψυχή των παιδιών που λαχταρούν να πραγματοποιήσουν τους πιο κρυφούς τους πόθους.  Όλοι έχουμε κρατήσει στα χέρια μας την κούκλα με την ανοιχτή αγκαλιά, κι έχουμε παρακολουθήσει παράσταση με μαριονέτες. Όσο όμως τα χρόνια περνούν, κι αρχίζουμε να ζούμε στον κόσμο των μεγάλων, πολλές φορές γινόμαστε εμείς οι ίδιοι μαριονέτες του συστήματος και των καταστάσεων. Σταματάμε να φερόμαστε αυθόρμητα και καλοκάγαθα, παύουμε να βλέπουμε τη θετική πλευρά. Αφήνουμε τις αποτυχίες και το φόβο να μας καθοδηγήσουν και να ορίσουν τις πράξεις μας..

Αν αντικρύζαμε τώρα τα παιχνίδια μας, θα διαπιστώναμε ότι έχουν αλλάξει μορφή... Κρύβουν μέσα τους την αντανάκλαση του καινούριου ενήλικου εαυτού μας, εκείνου που πλέον δεν ονειρεύεται, εκείνου που έχει ξεχάσει τι σημαίνει ξεγνοιασιά, εκείνου που τα παρατάει πολύ εύκολα και δεν προσπαθεί να διορθώσει ότι έχει χαλάσει. Η ίδια κούκλα που παλιότερα κρατούσαμε στην αγκαλιά μας, τώρα μετατρέπεται σε δήμιο, που τυλίγει με αλυσίδες τα υπόλοιπα παιχνίδια μας και τα οδηγεί στη σφαγή. Ο άλλοτε χαρούμενος και πολύχρωμος κλόουν, πλέον μοιάζει λυπημένος, αφού κανείς δεν έχει ανάγκη το χαμόγελό του. Ένα μωρό σπαράζει στο κλάμα δίπλα στο σβηστό, μαύρο κερί της αθωότητάς μας. Και μια αλλόκοτη ξανθιά κούκλα μας κοιτά με το κενό βλέμμα της, προσπαθώντας να παρασύρει στην άβυσσο τα ελάχιστα όνειρα που μας έχουν απομείνει, ενώ η κακιά μάγισσα των παραμυθιών που έχανε πάντα στο τέλος, τώρα γελάει χαιρέκακα, αφού οι πράξεις μας ορίζουν τη νίκη της. 

Το μόνο που μπορεί να την νικήσει, είναι να ψάξουμε βαθιά μέσα μας, να νιώσουμε και πάλι σαν παιδιά, να θυμηθούμε τα όνειρά μας, και να τα φέρουμε στην επιφάνεια....

Περισσότερες φωτογραφίες μπορείτε να δείτε στη σελίδα μου στο facebook:

www.facebook.com/Eroditi.P.View