ΣΤΑ ΤΡΕΝΑ

Η παρακάτω ιστορία είναι αφιερωμένη στην μνήμη ενός πολύ αγαπημένου προσώπου το οποίο έχασα πρόσφατα...
Έχει δημοσιευτεί επίσης και στο http://pinakio.blogspot.gr/2014/05/blog-post_29.html

«Θέλω να πάω στα τρένα…», έλεγε και ξανάλεγε.

Πάντα του άρεσαν τα τρένα…Οι σιδηροδρομικές γραμμές του έδιναν την αίσθηση ενός ατελείωτου ταξιδιού…

«Όταν ταξιδεύεις με το τρένο, είναι σαν να ταξιδεύεις στο όνειρο», συνήθιζε να λέει.

Τον ξεκούραζε να τα κοιτάζει καθώς περνούσαν, πλάθοντας ιστορίες  στο μυαλό του για φανταστικά μέρη που περίμεναν τους επιβάτες στο τέλος κάθε σταθμού.  Ήταν το μόνο μέσο που χρησιμοποιούσε όταν ταξίδευε. Καθώς τα τοπία εναλλάσσονταν με γρήγορες ταχύτητες, ένιωθε ότι αντίκρυζε κάθε φορά κι ένα διαφορετικό κόσμο.... Όταν η ομίχλη σκέπαζε τα πάντα, το θέαμα γι αυτόν ήταν μυστηριώδες και συναρπαστικό. Οι σιδηροδρομικές γραμμές αιωρούνταν στο κενό και γύρω τους απλωνόταν το χάος…

Κάθησε σε ένα παγκάκι, ακούμπησε δίπλα του το μπαστούνι και κοίταξε νοσταλγικά. Εκείνη την ώρα ακούστηκε ο συναγερμός που ειδοποιεί τους περαστικούς και τα αυτοκίνητα να σταματήσουν. Οι προστατευτικές μπάρες κατέβηκαν κι ένα τρένο πέρασε σε λίγα λεπτά από μπροστά του.

Ίσως ήταν ιδέα του, αλλά νόμισε πως είδε γνώριμα πρόσωπα στα παράθυρα να του χαμογελούν. Χαμογέλασε κι εκείνος. 

Σηκώθηκε και προχώρησε προς το αμαξοστάσιο με αργά βήματα. Αν και απαγορευόταν κανείς δεν φάνηκε να του δίνει σημασία. Ο χώρος ήταν άδειος, εκτός από ένα πολύ παλιό τρένο, που βρισκόταν σταματημένο μπροστά στην είσοδο. Τα φώτα που έπεφταν πάνω του, του έδιναν μια πρασινωπή απόχρωση κάνοντας το να φαντάζει απόκοσμο, λες κι έβγαινε από παραμύθι, κι ετοιμαζόταν να ταξιδέψει πάλι μέσα σ αυτό.

«Είδες? Σε φέραμε στα τρένα!», άκουσε μια φωνή.

Γύρισε και κοίταξε. Όλα τα αγαπημένα του πρόσωπα βρίσκονταν δίπλα του. Τους χαμογέλασε. Το παλιό τρένο σφύριξε ξαφνικά και οι μηχανές του άναψαν. Ετοιμαζόταν να φύγει. Τους κοίταξε πάλι και είδε ότι του χαμογελούσαν κι εκείνοι ενθαρρυντικά. Πήρε μια βαθιά ανάσα, ανέβηκε στο τρένο και καθώς προχωρούσε στο μακρύ διάδρομο συνάντησε και πάλι τα γνώριμα πρόσωπα που είδε πριν από λίγη ώρα…τελικά δεν ήταν η ιδέα του…

Το τρένο ξεκίνησε να ταξιδεύει και πυκνή ομίχλη απλώθηκε γύρω του.

Εκείνη τη στιγμή, ένας γεράκος που καθόταν σε αναπηρικό καροτσάκι περιστοιχισμένος από την οικογένειά του, μόλις το είδε να περνάει από μπροστά του, έκλεισε τα μάτια του και ονειρεύτηκε το τελευταίο του ταξίδι.

ΤΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΤΡΕΝΩΝ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Πάντα μου άρεσαν τα τρένα…Οι σιδηροδρομικές γραμμές μου δίνουν την αίσθηση ενός ατελείωτου ταξιδιού…

Γι αυτό λοιπόν, αποφάσισα να επισκεφτώ το νεκροταφείο βαγονιών του ΟΣΕ που βρίσκεται στη Νέα Ιωνία Θεσσαλονίκης. Μέσα σε μια έκταση 1500 στρεμμάτων, στέκουν  εγκαταλελειμμένα  χιλιάδες βαγόνια και ντιζελάμαξες, σαν ακίνητα φαντάσματα. Τα μέταλλα είναι σκουριασμένα, οι πόρτες κρέμονται μισάνοιχτες, το εσωτερικό των βαγονιών είναι παρατημένο και τα γκράφιτι τα κάνουν να φαίνονται αλλόκοτα. Τα αγριολούλουδα έχουν πνίξει τα παλιά σιδερικά, δυσκολεύοντας την πρόσβαση σε αυτά. Μοιάζουν με φύλακες, που μας κρατούν σιωπηλά μακριά τους. Οι σιδηροδρομικές γραμμές, ανενεργές πλέον, δίνουν την εντύπωση ότι εκτείνονται προς το άπειρο.

Εκείνη τη μέρα πλησίαζε μια καλοκαιρινή μπόρα, και τα απειλητικά σύννεφα έκαναν το σκηνικό να μοιάζει ακόμα πιο απόκοσμο και τρομακτικό. Καθώς στεκόμουν στην κορυφή ενός βαγονιού, ένα τρένο πέρασε και χάθηκε στον ορίζοντα…αφήνοντάς μου την αμφιβολία, αν ήταν αληθινό, ή αν ήταν απλά ένας απόηχος, ένα φάντασμα του παρελθόντος μιας περιοχής που παλιότερα έσφυζε από κίνηση και ζωή.

Το θέμα αυτό, έχει δημοσιευτεί επίσης και στο http://pinakio.blogspot.gr/2014/05/blog-post_22.html