Ο ουρανός σκοτείνιασε και η βροχή άρχισε να πέφτει με δύναμη. Οι χοντρές σταγόνες θύμιζαν μικρά, αστραφτερά, μωβ διαμαντάκια που σκορπίζονταν στο έδαφος. Τα δέντρα πάλευαν με τις μανιασμένες δυνάμεις της φύσης...
"Κλαίει ο ουρανός...", ψιθύρισε.
Έτσι σκεφτόταν πάντα όταν έβρεχε.
"Μερικές φορές τα δάκρυα δεν είναι άσχημα...", μονολόγησε. "Μας βοηθούν να ελευθερώσουμε αυτό που κρύβουμε βαθιά μέσα μας και να ξεσπάσουμε, για να δούμε τα πράγματα πιο ήρεμα και πιο καθαρά, όταν θα χει κοπάσει η μπόρα..."
Η βροχή δυνάμωσε. Οι χοντρές σταγόνες πάνω στο τζάμι, σχημάτισαν ένα πέπλο από δάκρυα, που έκρυβαν μέσα τους τις αντανακλάσεις ενός ανάποδου, αιθέριου κόσμου....
"Κλαίει ο ουρανός...", ψιθύρισε.
Έτσι σκεφτόταν πάντα όταν έβρεχε.
"Μερικές φορές τα δάκρυα δεν είναι άσχημα...", μονολόγησε. "Μας βοηθούν να ελευθερώσουμε αυτό που κρύβουμε βαθιά μέσα μας και να ξεσπάσουμε, για να δούμε τα πράγματα πιο ήρεμα και πιο καθαρά, όταν θα χει κοπάσει η μπόρα..."
Η βροχή δυνάμωσε. Οι χοντρές σταγόνες πάνω στο τζάμι, σχημάτισαν ένα πέπλο από δάκρυα, που έκρυβαν μέσα τους τις αντανακλάσεις ενός ανάποδου, αιθέριου κόσμου....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου