Οι μαύρες σιλουέτες της άνοιξης ξεθωριάζουν μέσα στο αχνό φως του μεσημεριού, κλειδώνοντας τις ευχές τους για να μην τις κλέψει κανείς και να τις βρουν πάλι όταν ο χρόνος κάνει τον κύκλο του. Τα παιδιά πετούν τα όνειρά τους στη θάλασσα, ελπίζοντας να φτάσουν σε μέρη μακρινά, και να πάρουν απαντήσεις με μηνύματα φυλακισμένα σε γυάλινα μπουκάλια. Κοιτούν το φεγγάρι με προσμονή κι εύχονται να πετάξουν εκεί με τα φτερά της αθωότητας, βλέποντας όνειρα θερινής νυκτός. Τα καραβάκια πλέουν στη θάλασσα και μοιάζουν με χάρτινα πουλιά, έτοιμα να πετάξουν μακριά και να καούν στον ήλιο του μεσημεριού, ενώ ο φάρος, χωρίς πλέον σημάδια ζωής, αναμένει το πλήρωμα του χρόνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου