Translate

Τετάρτη 15 Απριλίου 2015

ΣΙΛΟΥΕΤΕΣ...

Τόσο κοντά… κι όμως τόσο μακριά….

Η μοναξιά ενός ψαρά στο ηλιοβασίλεμα... Η μορφή του ξεθωριάζει καθώς η μέρα
πλησιάζει στη δύση της.

Η χαρά ενός εφήβου που κάνει σκέιτμπορντ δίπλα στο άγαλμα του Μεγάλου
Αλεξάνδρου και το άλογό του που καλπάζει περήφανα... Τα βέλη του ετοιμάζονται
να τρυπήσουν τον ουρανό… Δυο γενιές, που έρχονται σε αντίθεση η μια με την
άλλη... Δυο γενιές, που σύντομα ενώνονται και γίνονται μία… Εξέλιξη....

Στιγμές ζωής πάνω σε χρυσαφένια σανίδια. Χάνονται στην άκρη του ματιού μας
όπως χάνεται ο ορίζοντας, σαν ζωγραφιές στο φόντο του ουρανού.

Μαύρες φιγούρες που ψιθυρίζουν μυστικά, κι ετοιμάζονται να τρέξουν μακριά,
καλπάζοντας, με τα δικά τους σύγχρονα άλογα. Αυτά που αφήνουν πίσω τους
σκοτεινούς καπνούς και βάφουν γκρίζο τον κόσμο.

Πολλά πρόσωπα περνούν καθημερινά από τις ζωές μας. Άλλα μένουν μαζί μας για
καιρό. Αφήνουν τα αποτυπώματά τους. Αφήνουν ίχνη που μας προσκαλούν να τα
ακολουθήσουμε όταν πια χαθούν. Κι άλλα πρόσωπα, είναι απλά περαστικά. Όλα
όμως μας αγγίζουν κι αφήνουν τα σημάδια τους στο μυαλό και την καρδιά μας. Κι
όταν φύγουν και πάρουν πλέον τον δικό τους δρόμο, συνεχίζουν να έρχονται μερικές
φορές στα όνειρά μας..... Φευγαλέα πρόσωπα, απόηχοι συναντήσεων και αναμνήσεις
αισθήσεων. Δάκρυα που παγώνουν, γέλια που σιωπούν. Χέρια που τρέμουν, σκιές
που τρέχουν να κρυφτούν. Μόνο που εκεί, η μορφή τους είναι θολή, και η φωνή τους
πνιχτή. Σαν ουρλιαχτό σε σκοτεινό τούνελ, που δεν έχει αντίλαλο. Το άγγιγμά τους
είναι ξένο, δεν μπορούμε να το νιώσουμε. Απλώνουμε τα χέρια αλλά δεν μπορούμε
να τους φτάσουμε. Μοιάζουν με ζωντανά αγάλματα, σε ένα μαραμένο κήπο της
Εδέμ. Μοιάζουν με σιλουέτες, έτοιμες να πετάξουν προς τη Χώρα του Ποτέ.
Μοιάζουν με μαύρες φιγούρες, που αφήνουν τη λευκή ομίχλη να τις τυλίξει και να
αφήσει στη θέση τους την ερημιά. Καίγονται κάτω από τον ήλιο του μεσημεριού, ενώ
κρατούν τρύπιες ομπρέλες για να προστατευτούν από τις ακτίνες του. Είμαστε τόσο
κοντά τους, κι όμως τόσο μακριά... σαν δυο άνθρωποι που βρίσκονται στον ίδιο
χώρο, κι όμως στέκονται απαθείς και δεν τολμούν να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον.
Δυο ξένοι, που κάποτε υπήρξαν γνωστοί. Δυο ξένοι, που κάποτε απλά συναντήθηκαν
ή μοιράστηκαν μια ολόκληρη ζωή. Ακουμπούν ήρεμα σε νοητά στηρίγματα
κοιτώντας το κενό. Χωρίς θέληση να πλησιάσουν ο ένας τον άλλο. Χωρίς δύναμη να
προχωρήσουν μπροστά. Και λίγο πριν έρθει το πρωί αρχίζουν να χάνονται στο
σκοτάδι, να μοιάζουν με μαύρες σιλουέτες που ξεθωριάζουν στο πέρασμα του χρόνου
και γίνονται αναμνήσεις που βουλιάζουν στη λήθη της ζωής...

Περισσότερες φωτογραφίες μπορείτε να δείτε στη σελίδα μου στο facebook:
www.facebook.com/Eroditi.P.View












Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου